Η «ανανέωση» ως μεταδεξιά

του Περικλή Κοροβέση, Εποχή, 25.04.10, από την στήλη Αριστερή Ανακύκλωση

     Ανήκω σε κείνη την κατηγορία των ανθρώπων που ήδη από τις αρχές του '70, μεσούσης της χούντας, είχα καταλήξει σε κάποιες σκέψεις για το μέλλον της Αριστεράς, που στην εποχή τους δεν είχαν καμία απήχηση. Ας θυμίσουμε το κλίμα της εποχής. Η χούντα φαινόταν να έχει εδραιωμένη για καλά την εξουσία της, παρά το μείζον γεγονός της ταπεινωτικής πολιτικής της ήττας στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Η χούντα απομονώθηκε διεθνώς. Αντιχουντικά κινήματα είχαν διαμορφωθεί σχεδόν σε όλες τις δημοκρατικές χώρες και άνθισαν ιδιαίτερα εκεί που υπήρχαν Έλληνες. Αυτό το κίνημα όμως δεν είχε ενιαία πολιτική έκφραση, παρά το γεγονός πως ο στόχος ήταν ενιαίος. Πτώση της χούντας και εκλογές, στόχος αποδεκτός ακόμα και από μια μεγάλη μερίδα της λεγόμενης Άκρας Αριστεράς που είχε περισσότερη σχέση με την πραγματικότητα και λιγότερο με την ιδεοληψία της Επανάστασης.
     Εντούτοις, η κατάσταση στις οργανώσεις της Αριστεράς ήταν θλιβερή. Τα δύο ΚΚΕ ήταν σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου. Οι οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, κυρίως Μαοϊκοί και Τροτσκιστές, ήταν και αυτοί διασπασμένοι, ανήγαγαν τις διαφορές τους σε θέματα αρχής και ιδεολογίας. Και η κατάσταση αυτή δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του ελληνικού κινήματος. Ήταν και η πραγματικότητα του ευρωπαϊκού. Ο κύριος εχθρός, που ήταν η χούντα, δεν ήταν προτεραιότητα για καμιά οργάνωση. Ήταν η πρωτοπορεία-ηγεμονία της κάθε οργάνωσης που ήταν προϋπόθεση για τη δράση της. Συχνά αυτό δεν ήταν άσχετο από προσωπικές φιλοδοξίες. Αυτή η εμμονή μου στην ενότητα της αριστεράς, με προϋπόθεση την υπέρβαση της «ηγεμονίας» και της «πρωτοπορίας», την απόρριψη της βίας (τότε είχα ακόμα μια λάμψη που δεν κράτησε για πολύ) και την επιλογή της σύγκρουσης μέσα από μαζικά κινήματα ανυπακοής, έπεσε στο κενό. Και το δίλημμα που μπαίνει για κάθε αριστερό με σκέψη είναι το ακόλουθο. Για ποιο λόγο κανείς να βοηθάει με τη στράτευσή του το αδιέξοδο; Και εδώ υπάρχουν δύο απαντήσεις. Ή γυρίζεις στο σπίτι σου (που συχνά δεν είναι παράιτηση, αλλά επιλογή) ή να στρατευθείς σε κάποια κοινωνικά κινήματα που δεν έχουν την μορφή και τη δομή πολιτικής οργάνωσης (π.χ. ανθρώπινα δικαιώματα, κινήματα αλληλεγγύης, τοπικά περιβαντολογικά προβλήμτα κ.λπ.)
     Αυτές οι απόψεις που τότε ήταν απορριπτέες, σήμερα έχουν γίνει κοινός τόπος για κάθε ενωτικό κίνημα της αριστεράς. Το γερμανικό «Die Linke», το πορτογαλικό «Μπλόκο», ο δικός μας «ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και αναρίθμητα κινήματα σε όλο τον κόσμο που συμμετέχουν στο «Παγκόσμιο Φόρουμ». Εγχειρήματα καθόλου εύκολα, γιατί κανείς δύσκολα απορρίπτει τις βεβαιότητες που το διαμόρφωσαν. Στα καθ' ημάς, τα «συριζαϊκά», περίμενε κανείς πως το ρόλο της πρωτοπορίας θα τον έπαιζαν εκείνες οι συνιστώσες που δεν προέρχονται από το ΚΚΕ, που το θεωρούσαν αναθεωρητικό και συμβιβασμένο, μέρος του συστήματος, και στη βάση αυτών των διαπιστώσεων, δικαίωναν την παρουσία του.
     Παρά τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να ωραιοποιώ κανένα, τα μείζονα προβλήματα δεν μας ήρθαν από αυτή την πλευρά, αλλά από εκείνο το τμήμα της Αριστεράς που θέλει να παρουσιάζεται ως το πιο αντιδογματικό και ανοιχτό στην κοινωνία. Εννοώ την πολιτική ομάδα των «Ανανεωτών» που συστεγάζονται στο ΣΥΝ και επέλεξαν για τον εαυτό τους ένα άκρως πρωτοποριακό και ηγεμονικό ρόλο στην πιο καθαρή σταλινική του μορφή.
     Στις θέσεις τους για το 6ο -έκτακτο- συνέδριο του ΣΥΝ διαβάζουμε: «Στον ΣΥΡΙΖΑ (αντί να) διεκδικήσουμε ένα ρόλο πολιτικά ηγεμονικό, πράξαμε το αντίθετο». Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ενοχοποιείται για «αντισυστημικές πολιτικές θέσεις, εξτρεμισμό σε εκδηλώσεις βίας και ακραίο αντιευρωπαϊσμό». Για την ομάδα των «Ανανεωτών» οι αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης αποτελούν αρνητική τομή στην πορεία (του ΣΥΝ). Και ως εκ τούτου μπαίνει κόκκινη γραμμή και αποφασίζουν: «Δεν θα πάρουμε κάρτες μέλους ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα εγγραφούμε σε ενιαίο μητρώο μελών στις τοπικές οργανώσεις. Δεν δεχόμαστε τις σχετικές αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ και απορρίπτουμε τη λογική της συγκρότησης και της πολιτικής κατεύθυνσης, όπως ήδη έχει προκαθοριστεί, της 4ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης».
     Τα συμπεράσματα των «Ανανεωτών» τόσο για κάποιους συντρόφους τους στον ΣΥΝ όσο και για τις συνιστώσες, δηλώνουν μια βαθιά απογοήτευση που δεν φαίνεται να είναι ανατρέψιμη. «Για πρώτη φορά, μετά είκοσι χρόνια ενεργού παρουσίας του ΣΥΝ, στελέχη, μέλη και συμμαχικές «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργούν πολιτικά με σχεδόν αποκλειστικό κίνητρο τη διάλυση του ΣΥΝ». Σε αυτό το παιχνίδι, έχει μπει και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, Αλ. Αλαβάνος που με την «ηγετική επανεμφάνισή του, με κινήσεις, παρεμβάσεις, πολιτικές πρωτοβουλίες αποσταθεροποιεί την ηγεσία του ΣΥΝ». Αν είναι αυτή η αλήθεια των «Ανανεωτών», σεβαστή, όσο και να διαφωνεί κανείς μαζί τους, μπαίνει το απλό ερώτημα. Γιατί παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ, αφού σαφώς είναι άλλο κόμμα και γιατί δέχονται να είναι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο; Όταν διαφωνείς πλήρως με κάποιον, τότε τα  μαζεύεις και φεύγεις. Αλλιώτικα είσαι μαζοχιστής ή ιδιοτελής. Καλή η θέση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ορκισμένος εχθρός; Συμβιβάζεσαι;
     Αλλά το πρόβλημα της ουσίας είναι αλλού. Η Ομάδα των «Ανανεωτών» έχασε οριστικά την ηγεμονία του ΣΥΝ και έχει μπει σε ένα μάταιο αγώνα να την επαναποκτήσει. Και γι' αυτό χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Ακόμα και τον παραλογισμό, συχνό φαινόμενο του σταλινισμού. Αν οι συνιστώσες είχαν τη δύναμη να διαλύσουν τον ΣΥΝ και αν ο Αλαβάνος από την πλευρά του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου, έχει τις μεταφυσικές ικανότητες να αποσταθεροποιήσει την ηγεσία του ΣΥΝ, να είναι σίγουροι πως θα χρησιμοποιούσαν αυτές τις υπερβατικές τους δυνάμεις για τη συγκρότηση του ΣΥΝ. Όλες οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύτιμες. Φτάνει να είναι ΣΥΡΙΖΑ και να πιστεύουν στο εγχείρημα. Και οι ανανεωτές δεν είναι. Δικαίωμά τους. Αλλά να είναι σίγουροι οι παλιοί μου σύντροφοι, πως η κρίση τους δεν οφείλεται σε καμιά εχθρική παρέμβαση. Είναι η αποτυχία της δέσμης των «ιδεών Κύρκου» που κατάλαβε την ανανέωση της αριστεράς, σαν ανανέωση της δεξιάς. Δεν μπόρεσε ποτέ να εμβαθύνει τις ιδέες της αριστεράς, αλλά «αριστεροποίησε» δεξιές κατεστημένες αξίες.

perkor29@gmail.com

η αφίσα C'est la crise, éjectons le capitalisme, cc-by-nc-nd από τον Titom από Mai 68 - Mai 08