Η «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: ΜΑΚΡΥΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ!

Γράφει ο 
ΗΛΙΑΣ ΜΥΛΩΝΑΣ*

Το νέο στάδιο που μπήκε το συλλογικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο δείχνει να είναι αυτό της δημιουργίας επιμέρους συμμαχιών μέσα στη συμμαχία, με κυριότερες: 
το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (το λεγόμενο και φιλοαλαβανικό μπλοκ) που το πλαισιώνουν κυρίως οι οργανώσεις της ΚΟΕ, της ΚΕΔΑ και της ΔΕΑ,
και την ΑΝΑΣΑ, που απαρτίζεται από τις οργανώσεις της ΑΚΟΑ, του ΚΟΚΚΙΝΟΠΡΑΣΙΝΟΥ, του ΚΟΚΚΙΝΟΥ και της ΡΟΖΑΣ, με υποστήριξη από το ΞΕΚΙΝΗΜΑ.
 Η συγκεκριμένη  εικόνα είναι πιθανό να προκαλεί ερωτηματικά και σύγχυση σε πολλούς φίλους του εγχειρήματος, οργανωμένους και μη, που δικαιολογημένα  οραματίζονται μια μεγάλη και ενιαία αριστερή συμμαχία.
 Η προσπάθεια  της ανασύνθεσης της Αριστεράς όμως είναι μια διαδικασία που παραβλέπει το συναισθηματικό πεδίο και εξαρτάται κατ’ αρχήν από κοινές πολιτικές θέσεις και αντιλήψεις και από εκεί και πέρα από αντικειμενικούς παράγοντες που διαμορφώνουν τη ζωντανή πραγματικότητα.
Η συμμαχία της  Αριστεράς δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί μ’ έναν αυτόματο τρόπο και οι άνθρωποι που πασχίζουν γι αυτή δεν είναι ασφαλώς  μάγοι που βγάζουν περιστέρια μέσα απ’ την τσέπη τους.
Μια μεγάλη συμμαχία με σταθερή προοπτική δεν οικοδομείται ούτε στη βάση της διακαούς επιθυμίας των απλών μελών της, ούτε στηρίζεται στις καλές προθέσεις κάποιων αισιόδοξων ιδεαλιστών, πολύ δε περισσότερο δεν δημιουργείται με διατάγματα.
 Βασικός παράγοντας είναι ότι αρχικά επιβάλλεται να συγκλίνει πολιτικά και κατόπιν να δοκιμαστεί και να ξαναδοκιμαστεί πολλές φορές στην πράξη για να αποδείξει ότι αντέχει στο χρόνο και τις δοκιμασίες.
Είναι άλλο πράγμα επίσης η συνεργασία και η κοινή δράση  πάνω σε μίνιμουμ συμφωνίες και άλλο η συγκατοίκηση σ’ ένα κοινό φορέα που θα πρέπει να προβάλλει ενιαίες πολιτικές θέσεις.
 Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πολιτικός ειδήμονας για να γνωρίζει πως δεν είναι θέσφατο ότι δυο ή περισσότερες εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις, προερχόμενες από διαφορετικές σχολές σκέψης, θα συγκλίνουν οπωσδήποτε για να δημιουργήσουν μια μόνιμη και σταθερή συμμαχία.
Οι διαφορές αντιθέτως τείνουν να αναδειχτούν και να οξυνθούν όταν υπάρχουν έντονες κοινωνικές διεργασίες, σαν κι αυτές που βιώνουμε την παρούσα στιγμή με την ολομέτωπη και σκληρή επίθεση που πραγματοποιεί η κυβέρνηση σε όλη την ελληνική κοινωνία και τα μέχρι τώρα κεκτημένα της.

Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Η Γραμματεία του  ΣΥΡΙΖΑ απ’ όπου θα έπρεπε να ξεδιπλώνονται όλες οι πρωτοβουλίες αυτή την κρίσιμη περίοδο, είναι φανερό ότι αδυνατεί να παίξει κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις.
Σε καταστάσεις  κοινωνικής ειρήνης οι οποιεσδήποτε πολιτικές διαφορές αμβλύνονται και είναι εύκολο να βγάζεις συνθετικά κείμενα με όλη την άνεση του χρόνου που σου παρέχουν οι συνθήκες, το πράγμα όμως αλλάζει σε περιόδους έντασης και κοινωνικών αγώνων όπως η τωρινή.
 Διαφωνώντας τα μέλη της σε κεντρικά πολιτικά ζητήματα όπως αυτό των αιτίων της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας και του τρόπου αντιμετώπισής της, δυσκολεύεται να πάρει ξεκάθαρη και ενιαία θέση σε αυτά. Η όλη προσπάθεια παραγωγής ενιαίας πολιτικής φαίνεται να εξαντλείται στην απόπειρα συγγραφής κοινά αποδεχτών κειμένων.
 Η πρακτική όμως των κοινά αποδεκτών κειμένων που τους ικανοποιούν όλους και από λίγο, σίγουρα δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος για να αποκτήσει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η εικόνα που  δίνει αυτή τη στιγμή το σχήμα είναι εικόνα μιας πολύ εύθραυστης  κατάστασης  που αντικειμενικοί λόγοι όπως οι οικονομικές επιχορηγήσεις συγκρατούν τις φυγόκεντρες τάσεις.
 Κάποιοι πολιτικοί  εταίροι ήδη βρίσκονται με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω,  απαξιώντας να συμμετάσχουν στις οργανωτικές διαδικασίες και στη πραγματικότητα κάνουν τη δική τους ανεξάρτητη δουλειά και πολιτική ζύμωση.
 Φροντίζουν  μάλιστα να το κάνουν φανερό αυτό και στην ελληνική κοινωνία (για την οποία ποσώς αντιλαμβάνονται ότι δεν ασχολείται καθόλου μαζί τους), δημιουργώντας ξεχωριστά μπλοκ στις συγκεντρώσεις, στα πλαίσια της αγωνιώδους προσπάθειάς τους να κάνουν διακριτή την παρουσία τους.
Η κατάσταση στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει λίγο ένα παλιό ρωσικό παραμύθι που συνήθιζε να λέει ο Λένιν σε όσους τον κατηγορούσαν για τη διάσπαση του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο συνέδριο του 1903 ανάμεσα σε μπολσεβίκους και μενσεβίκους (πλειοψηφούντες και μειοψηφούντες σημαίνουν τα ονόματα).
Μαζεύτηκαν, λέει το παραμύθι, τέσσερα διαφορετικά ζώα να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να τραβήξουν ένα κάρο που βρήκαν εγκαταλειμμένο  στο δάσος. Τα ζώα ήταν ένας λαγός, ένας πελαργός, ένας κάβουρας κι ένας ροφός. Ο λαγός άρχισε να τραβά το κάρο προς τα εμπρός, ο κάβουρας τραβούσε προς τα πίσω, ο πελαργός προς τα πάνω στο αέρα και ο ροφός προς τη μεριά της θάλασσας, προς τα κάτω. Το αποτέλεσμα της όλης προσπάθειας ήταν ότι το κάρο δεν μετακινήθηκε ούτε πιθαμή.
Η ίδια ακριβώς  παραλυσία φαίνεται να χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως τη Γραμματεία του που με τις συνεχείς, ατέρμονες και άνευ ουσίας συνεδριάσεις της αδυνατεί να πάρει κοινές αποφάσεις και να κάνει αισθητή την παρουσία της ως σημαντικού κέντρου άσκησης πολιτικής.
Μοναδική ελπίδα οι πρωτοβουλίες κάποιων τοπικών επιτροπών, οι οποίες ηρωικά, χωρίς ουσιαστική βοήθεια και καθοδήγηση, προσπαθούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις γειτονιές.
Πάντως σ’ εκείνη την φαινομενικά οδυνηρή για το ρωσικό κόμμα κατάσταση, και με όλον τον κίνδυνο να παρεξηγηθούμε από κάποιους που πιθανά θα το εκλάβουν σαν προτροπή διάσπασης, πρέπει να πούμε ότι η Ιστορία δικαίωσε, έστω προσωρινά, τη θέση του Λένιν και όχι την παράταση μιας ετερόδοξης, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, συμμαχίας.
Η Αριστερά έχει ανοίξει εδώ και πολύ καιρό ένα διάλογο που ήταν απαραίτητος να γίνει. Χρειαζόταν πράγματι χρόνος για να κατατεθούν και να συζητηθούν οι διαφορετικές απόψεις  και αντιλήψεις.
Μια συζήτηση όμως δεν μπορεί να διαρκεί αιώνια. Κάποτε πρέπει να καταλήξει σε συμπεράσματα και από εκεί σε κοινές δράσεις. Και δεν είναι δυνατόν αυτές να βασίζονται επ’ άπειρο σε αμοιβαίους συμβιβασμούς.
Η σημερινή οικονομική κρίση έχει επιταχύνει τις διαδικασίες και τα γεγονότα δεν δίνουν περιθώριο για ατέρμονες πολιτικούς διαλογισμούς.
 Έφτασε ο καιρός για να αποδείξουν οι πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν τη συμμαχία ότι έχουν πειστεί οι ίδιες πρώτα για την αναγκαιότητά και την προοπτική της και μετά να πείσουν και την κοινωνία γι αυτό.

Ο ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟΣ  ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝ

Ο άξονας γύρω από  τον οποίο δημιουργήθηκε το συμμαχικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ  είναι αναμφισβήτητα το κόμμα του Συνασπισμού, με ότι θετικό ή αρνητικό σημαίνει αυτό.
Με τα καλά και  τα κακά του, τα ρεφορμιστικά σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηριστικά του και τις απότομες αριστερές στροφές του, την ανάδειξη στην πρώτη γραμμή των ηγετικών στελεχών του αλλά και τις απρόβλεπτες μεταπτώσεις τους, τον κομματικό πατριωτισμό κάποιων μελών του αλλά και την έντονα ριζοσπαστική συνείδηση κάποιων άλλων και κυρίως της νεολαίας του.
Η πιο ενδιαφέρουσα, κατά την ταπεινή μας άποψη, μεταβατική πολιτική διαδικασία αυτή τη στιγμή είναι η προσπάθεια ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος και αποκρυστάλλωσης της ταχτικής της μαζικότερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ και ο τρόπος που αυτή θα εκφραστεί στο επερχόμενο συνέδριο.
Αυτό ασφαλώς  δεν συνιστά μια εύκολη και  ανώδυνη διαδικασία. Υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί παράγοντες στο εσωτερικό του κόμματος που, φοβούμενοι μη χάσουν τον μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο παρ’ όλα αυτά προσωπικό πολιτικό ρόλο που διαδραματίζουν, αρνούνται να συναινέσουν στη αριστερή στροφή που επιχειρείται και αντιδρούν αποφασιστικά σε κάθε είδους αλλαγή, συμβιβασμένοι στην πολιτική μιζέρια που έχουν βιώσει επί χρόνια.
Κάποιοι από αυτούς αντέδρασαν ακόμη και στο αναμφισβήτητο διακύβευμα μιας δημοκρατικά κατοχυρωμένης εσωκομματικής διαδικασίας που λέει ότι οι πολύ σοβαρές αποφάσεις, όπως αυτές που αφορούν το μέλλον του συμμαχικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την επανατοποθέτηση του κόμματος σε ζητήματα όπως η οικονομική κρίση και η οικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης, επιβάλλεται να παίρνονται από το ανώτατο όργανο του κόμματος, το συνέδριο.
 Από την άλλη ωστόσο υπάρχει μια ισχυρή πλειοψηφία στη βάση που πιέζει για μια πιο αριστερή και πιο ριζοσπαστική εικόνα του κόμματος και η οποία αυτόματα σημαίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό το επόμενο διάστημα.
Στη νέα ηγεσία πάντως που θα εκλεγεί από το συνέδριο μπαίνει επιτακτικά το καθήκον για πολιτικές υπερβάσεις που θα παρακάμψουν συντηρητικές παραδόσεις του παρελθόντος οι οποίες καθιστούσαν το κόμμα παρατηρητή της πολιτικής ζωής αντί για παράγοντα επηρεασμού των εξελίξεων.
Το κυρίαρχο ωστόσο είναι ότι το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι, εξαρτάται απόλυτα από τις εξελίξεις στο κόμμα του Συνασπισμού και με αυτή την έννοια το επερχόμενο συνέδριο θα είναι καθοριστικής σημασίας.

Η ΣΕΧΤΑΡΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Κάποιοι λοιπόν που θεωρούν τους εαυτούς τους σαν τους αυθεντικούς  αριστερούς επαναστάτες και μοναδικούς εκφραστές της κοινωνίας, πιθανά να έχουν πιστέψει ότι έφτασε η ώρα να ηγηθούν του αριστερού κινήματος, παρακάμπτοντας τα παραδοσιακά, μαζικά, αριστερά κόμματα.
Έχουν την αίσθηση  ότι η εργατική τάξη είναι πανέτοιμη  να κάνει αποδεχτό το τελεσίγραφο  που θα της στείλουν.
Βιάζονται να κάνουν πράξη αυτό που ουσιαστικά πάντα  είχαν στο μυαλό τους, να καθοδηγήσουν οι ίδιοι δηλαδή τις εξελίξεις.
Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν το επίπεδο πολιτικής και επαναστατικής συνείδησης των πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας στις σημερινές συνθήκες, σπεύδουν να το τοποθετήσουν στο σημείο που βολεύει τους ίδιους.
Έτσι μπαίνουν στη διαδικασία μιας καταδικασμένης εκ των προτέρων προσπάθειας να μετατρέψουν την στάση και την ταχτική τους απέναντι στην υπάρχουσα πολιτική πραγματικότητα από ένα μαραθώνιο σε μια κούρσα κοντινών αποστάσεων.
Σ’ αυτή την  επιλογή το μόνο πράγμα που μπορούμε να τους πούμε είναι ότι η σκληρή πραγματικότητα αργά ή γρήγορα επιβεβαιώνει την ορθότητα των πολιτικών πραχτικών, καμιά φορά μάλιστα με επώδυνο και σκληρό τρόπο.

*Ο Ηλίας Μυλωνάς είναι μέλος του Κόκκινου και της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ 3ου Διαμ. 
η φωτογραφία  La terre rouge του Remembermylogin (Real Name: Guy Néchois),Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported license, από την Wikipedia.