ΑΥΓΗ 1-12-2009
«Όποιος ενδιαφερθεί να διαβάσει αυτό το κείμενο δεν πρέπει να πιστεύει πως θα βρει μιαν αυτοβιογραφία. Αναμφισβήτητα όσα γράφω με αφορούν, αφορούν τη ζωή μου και τις εμπειρίες μου, αλλά περιορίζομαι αυστηρά (όσο μπορούσα και όσο μπόρεσα) σε μια κατηγορία εμπειριών: σε όσες αφορούσαν τη θέση μου στο ΚΚΕ και τις περιπέτειες της αμοιβαίας σχέσης μας. [...]. Σ' αυτές τις εμπειρίες μου στάθηκα, αυτές προσπάθησα να δώσω στο κείμενό μου, που καταθέτω στο Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη με την ελπίδα πως σε κάτι μπορεί να χρησιμεύσει. Η αλλαγή μεθόδων λειτουργίας, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, ο σεβασμός στους αγωνιστές είναι πλέον ανάγκες για την αριστερά του τόπου μας, ύστερα κι από τις σκληρές εμπειρίες της κατάρρευσης του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Το ζήτημα είναι αν αυτές οι ανάγκες -ή οι ιστορικές αναγκαιότητες- έχουν γίνει κοινή συνείδηση σε όλα τα κομμάτια της αριστεράς, ιδιαίτερα του κομμουνιστικού κινήματος. [...]».
Μ' αυτές τις αράδες, μεταξύ άλλων, η Έλλη Παππά στην επιστολή της της 27ης Δεκεμβρίου του 1995 εμπιστευόταν στο Μουσείο Μπενάκη την Πολιτική της Διαθήκη, όπως άλλωστε έκανε και με το υπόλοιπο αρχείο της. Η επιθυμία της ήταν σαφής, να δημοσιοποιηθεί αυτό το υλικό μετά τον θάνατό της. Σεβόμενο τη θέλησή της, το Μουσείο άνοιξε τώρα τη διαθήκη της και τα κείμενα, δύο "φακέλους" - μαρτυρία αφ' ενός για την υπόθεση Πλουμπίδη, αφετέρου για τη δράση και τις εμπειρίες της μέσα στην κομμουνιστική αριστερά, πρόκειται να εκδοθούν σε έναν τόμο στο πρώτο εξάμηνο του 2010.
Ο πρώτος «φάκελος» (δακτυλόγραφο κείμενο πενήντα δύο σελίδων), με τίτλο «Υπόθεση Πλουμπίδη», κατατέθηκε στο Ίδρυμα τον Ιούλιο του 1993 και περιλαμβάνει τη δική της ολοκληρωμένη μαρτυρία για την προσωπικότητα, την κομματική δράση, τις ιδέες, τις συγκρούσεις, τη δίκη και το τέλος του αγωνιστή της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς. Ιδαίτερης βαρύτητας η μαρτυρία της Έλλης Παππά, αφού λόγω της θέσης και της ιστορίας της ήταν σε θέση να γνωρίζει σημαντικές πτυχές τής εν λόγω «υπόθεσης". Επέλεξε συνειδητά να δώσει ψύχραιμα και υπεύθυνα τη συνολική μαρτυρία της μετά από τόσα χρόνια, αρνούμενη να την εξαργυρώσει ή να προβεί σε εύκολες, ευκαιριακές ή υστερόβουλες καταγγελίες όπως έδειξε άλλωστε και η στάση της στα όσα ανέφερε ο Νίκανδρος Κεπέσης σε βιβλίο του. Σημείωνε τότε "τη συνολική ιστορία για την υπόθεση Πλουμπίδη ούτε την αφηγήθηκε ποτέ ούτε έχει σκοπό να την αφηγηθεί η εν λόγω φυλακισμένη (:αναφέρεται στη φυλάκισή της την εποχή των γεγονότων). Την έχει παραδώσει σε ιστορικό αρχείο, με τον όρο να μη δημοσιευτεί ο,τιδήποτε παρά μόνο μετά το θάνατό της. Κι αυτό γιατί πιστεύει ότι τέτοιες μαρτυρίες αποτελούν ντοκουμέντα για την ιστορία και όχι για τους φακούς της όποιας εφήμερης δημοσιότητας. Αν τώρα αφήνει να διαρρεύσουν όσα πιο πάνω αφηγείται είναι γιατί, όπως και να 'ναι, λειτούργησε η “πρόκληση” του αγαπητού Νίκανδρου. [...]».
Ο δεύτερος «φάκελος» κατατέθηκε από την Έλλη Παππά στα Ιστορικά Αρχεία του Ιδρύματος τον Ιανουάριο του 1996 και περιλαμβάνει ένα κείμενο εκατόν οκτώ δακτυλόγραφων σελίδων, στο οποίο μιλάει εν εκτάσει για τη δράση της μέσα στις γραμμές της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς, για κρίσιμες στιγμές αυτής της πορείας, για πρόσωπα και γεγονότα που σφράγισαν την ίδια, αλλά και τη νεότερη ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία, αναπτύσσοντας παράλληλα έναν θαρραλέο προβληματισμό για τη δημιουργία των κομματικών μηχανισμών, για τον σταλινισμό και τα πρόσωπά του, για τις επιβιώσεις του και φυσικά για τις συνέπειές του στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Επίσης «Παράρτημα» με παλαιότερα δημοσιευμένα κείμενά της στις εφημερίδες Αυγή και Νέα (σχετικά με τις τελευταίες ώρες του Νίκου Μπελογιάννη και την υπόθεση Πλουμπίδη), γράμματα από την Απομόνωση στον γιο της και ιδιόχειρο γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη στην Έλλη Παππά, με ημερομηνία 4 Μαΐου του 1952.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου