"Could only have been painted by a madman." Edvard Munch

Ο Έντβαρντ Μουνχ ή Μουνκ σπουδαίος Νορβηγός εξπρεσσιονιστής-συμβολιστής ζωγράφος γεννήθηκε σαν σήμερα το 1863 κοντά στη Χριστιάνα (Όσλο). Δεύτερος από πέντε παιδιά έζησε τραυματική παιδική ζωή.Η μητέρα του Laura Cathrine πέθανε από φυματίωση το 1868, όπως και η αγαπημένη αδελφή του Johanne Sophie Munch το 1877. Ο πατέρας του πέθανε επίσης νέος, το 1889. Μετά από το θάνατο της μητέρας τους, τα μικρότερα αδέρφια του Μουνκ ανατράφηκαν από τον πατέρα τους, που ενστάλαξε στα παιδιά του έναν βαθιά ριζωμένο φόβο λεγοντάς τους επανειλημμένα ότι εάν αμαρτήσουν με οποιαδήποτε τρόπο, θα καταδικάζονταν στην Κόλαση χωρίς πιθανότητα συγχώρεσης. Μια από τις νεώτερες αδελφές του Μουνκ διαγνώστηκε με διανοητική ασθένεια σε νεαρή ηλικία. Ο ίδιος ήταν επίσης συχνά άρρωστος. Από τα πέντε αδερφια, μόνο ο Peter Andreas παντρεύτηκε, αλλά πέθανε μερικούς μήνες μετά το γάμο. Ο Μουνκ θα έγραφε αργότερα:

Kληρονόμησα δύο από τους πιο φοβερούς εχθρούς της ανθρωπότητας – την κληρονομιά της φυματίωσης και της παραφροσύνης – η ασθένεια, η τρέλα και ο θάνατος ήταν οι μαύροι άγγελοι που στάθηκαν στο λίκνο μου.

Ενώ επηρεάζεται καλλιτεχνικά από τους μεταῑμπρεσσιονιστές, ο Μουνκ είναι συμβολιστικός σε περιεχόμενο, απεικονίζοντας μια κατάσταση του μυαλού παρά μια εξωτερική πραγματικότητα. Δεν αποσκοπούσε στην απεικόνιση μιας τυχαίας στιγμής της πραγματικότητας, αλλά σε καταστάσεις που υπάρχει έντονο συναισθηματικό περιεχόμενο και εκφραστική ενέργεια. Υπολόγιζε προσεκτικά τις συνθέσεις του για να δημιουργήσει μια ανήσυχη, τεταμένη ατμόσφαιρα.
Στη δεκαετία του '30 και τη δεκαετία του '40, οι Ναζί θεώρησαν τα έργα του "εκφυλισμένη τέχνη" και αφαίρεσαν τη δουλειά του από τα γερμανικά μουσεία. Ο Μουνκ πληγώθηκε βαθιά, καθώς είχε αρχίσει να αισθάνεται τη Γερμανία σαν την δεύτερη πατρίδα του.
Έχτισε ένα στούντιο και ένα σπίτι σ' ένα κτήμα στο Όσλο, όπου και πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του. Πέθανε εκεί στις 23 Ιανουαρίου του 1944, έναν μήνα μετά από τα 80ά γενέθλιά του.

Από το σάπιο σώμα μου θα ανθίσουν λουλούδια και θα είμαι μέσα τους και αυτή είναι η αιωνιότητα.

Για τον περίφημο πίνακά του Η κραυγή -Shrik, αρχικά Der Schrei der Natur [Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ]), σ'ενα απόσπασμα από το ημερολόγιό του (22 Ιανουαρίου 1892)- έγραψε:

"Περπατούσα σε ένα μονοπάτι με δύο φίλους, ο ήλιος έδυε. Ξαφνικά ο ουρανός βάφτηκε κόκκινος στο χρώμα του αίματος. Σταμάτησα, αισθανόμουν εξουθενωμένος και ακούμπησα στο φράχτη. Παντού αίμα και πύρινες φλόγες πάνω από τα γκρίζα φιόρδ και την πόλη. Οι φίλοι μου συνέχισαν το δρόμο τους. Εγώ έμεινα εκεί ανήσυχος. Και αισθάνθηκα μια κραυγή άπειρη να φτάνει σ' εμένα μέσα από τη φύση"…

οι πίνακες: Η κραυγή(1893), Η Μαντόνα(1894-1895), Ο Θάνατος του Μαρά(1907)
τα στοιχεία και οι εικόνες από την Βικιπαίδεια και την Wikipedia.