Μια πολιτική που φτιάχνεται χωρίς διάλογο ανάμεσα στη σκέψη και τη δράση, πολιτική δεν είναι. Σε αφήνει σε κατάσταση πολιτικής αβεβαιότητας, ιδεολογικής αφασίας και συνοδοιπορίας με τον εγχώριο σταλινισμό. ΄Οσοι ανέλαβαν την ανασυγκρότηση του χώρου της ανανέωσης, περιφρονούν όσες δυνάμεις έχουν αποσπαστεί από το μαγνητισμό ενός ένδοξου παρελθόντος και από τη νωχέλεια του δογματισμού. Ανανεώνουν κάθε φορά, όσα οι ίδιοι και μόνον αυτοί, θεωρούν ανανεώσιμα και ανανεωτέα.
Χωρίς διάλογο με τον κόσμο, στον οποίο θα ανακοινώσουν απλώς τα ανανεωθέντα.
Χωρίς να παίρνουν σοβαρά υπόψη τους την πραγματικότητα των κοινωνικών κινημάτων και το κοινωνικό έδαφος που οφείλει η Αριστερά να γονιμοποιήσει.
Χωρις φαντασία για να πολιτικοποιήσει η Αριστερά τις τεράστιες καπιταλιστικού χαρακτήρα κοινωνικές αλλαγές.
Χωρίς περιέργεια να ακούσει τη φωνή των κοινωνικών αγώνων.
Χωρις περίσκεψιν, χωρίς λύπην χωρις αιδώ.
Κυρίως το τελευταίο: Υπακούν στο θεσμικό ρόλο που επιβλήθηκε εκβιαστικά στην Αριστερά μεταπολιτευτικά. Χάνουν έτσι την ευκαιρία να δημιουργήσουν κίνημα ιστορικής προοπτικής, κίνημα με απελευθερωτική προοπτική από τα δεινά του καπιταλισμού. Κατασπαταλούν τις δυνάμεις που μπορούν να δημιουργήσουν μια νέα Αριστερά, σύγχρονη με την εποχή της, πιο εικονοκλαστική, λιγότερο θρήσκα. Για τριανταπέντε χρόνια φορτώνουν τα λάθη και τις αστοχίες στους τρίτους, στους κακούς. Η ιστορική Ανανεωτική Αριστερά συνέβαλε καθοριστικά και αποφασιστικά στη διαμόρφωση της σημερινής καπιταλιστικής αστικοδημοκρατικής ολοκλήρωσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών είναι μια ελπίδα. ΄Η μήπως ήταν...
blogosferix
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου