Οι ανανεωτικοί εκτός ΣΥΡΙΖΑ

Του
Περικλή Κοροβέση απο την ΕΠΟΧΗ

«Μήπως ήρθε ο καιρός να σκεφτούμε αλλιώς τα πράγματα; Μήπως ήρθε ο καιρός να ακούσουμε θετικά τις προτάσεις του σ. Λεωνίδα; Εγώ λέω ναι. Εσείς; «Αυτά γράφει στην «Αυγή» (1.12.09) ο Ανδρέας Νεφελούδης που συμπίπτει με την δήλωση της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» του ΣΥΝ που εκφράζονται με σαφήνεια πως δεν προτίθενται να γίνουν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε άποψη για μένα είναι σεβαστή. Επομένως εκτιμώ την ειλικρίνεια αυτών των απόψεων και λογικά μπαίνει το ερώτημα, σε τελείως προσωπική βάση, κατά πόσο εγώ που θέλω να είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και θέλω έναν ενιαίο πολυτασικό πολιτικό οργανισμό με αποσαφηνισμένη πολιτική έκφραση, μπορώ να μιλάω και να εκφράζω την ανανεωτική πτέρυγα ή κατά πόσον αυτοί μπορεί να εκφράζουν τη δική μου.

Και το θέμα δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον αν οι διαφορές ήταν προσωπικές. Αλλά το πρόβλημα είναι καθαρά πολιτικό και αγγίζει την ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά πόσο η κοινοβουλευτική ομάδα είναι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και κατά πόσο είναι μόνο μέλη του ΣΥΝ. Αν είναι μόνο μέλη του ΣΥΝ, οφείλουν να το δηλώσουν εδώ και τώρα. Να ξέρουμε όλοι πόσοι είναι βουλευτές τού «κόμματος» της Ανανεωτικής Πτέρυγας, πόσοι είναι του κόμματος της Αριστερής Πτέρυγας και να δούμε τελικά αν έχει κανένα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ έχει ευθύνη η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ που λειτουργεί ως αιχμάλωτη του ΣΥΝ. Τι άλλο να κάνουμε με το ΣΥΝ; Δείξαμε τη μεγαλύτερη δυνατή υπομονή. Φερθήκαμε με την καλύτερη ευγένεια. Υποχωρήσαμε σε διάφορα σημεία στο όνομα της ενότητας. Πιστέψαμε δίκαια ή άδικα πως όλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι μπορεί να βρουν μια άκρη. Αλλά αυτό φάνηκε αυταπάτη. Εδώ το δικό τους άνθρωπο πέσαν να τον φάνε ζωντανό (Λέγε με Αλαβάνο, όπως σωστά τα λες Καρτερέ).
Και φυσικά δεν μπορούμε να πούμε: «Ένας είναι ο εχθρός ο Συνασπισμός». Από την άποψη πως με τους συντρόφους του ΣΥΝ, όπως και από όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τίποτα δεν μας χωρίζει γιατί όλοι ενωνόμαστε στην ίδια αγωνία. Ζούμε ή πεθαίνουμε σε αυτόν τον καπιταλισμό που καταστρέφει τον πλανήτη και τη ζωή; Τώρα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε για τον Βαμβακάρη ή τον Τσιτσάνη είναι θέμα προγράμματος. Αλλά η μιζέρια των γραφειοκρατών του ΣΥΝ έχει ημερομηνία λήξης. Ήδη η «Αυγή» πέρα από τις ελλείψεις της, νομίζω είναι το μόνο κομματικό έντυπο, σε όλη την ιστορία της Αριστεράς, που δίνει τέτοια ελευθερία έκφρασης. Χωρίς να ξέρω τι ακριβώς γίνεται στο «Κόκκινο» και όσο το ακούω, είναι και αυτό ελεύθερο. Και από όλα όσα έντυπα παρακολουθώ των διαφόρων συνιστωσών, τα βρίσκω από καλά ως εξαίρετα. Υπάρχουν βέβαια πολλά να γίνουν ακόμα. Αλλά ένα είναι βέβαιο πως η Αριστερά χάνει τον δογματισμό της και ανοίγεται στην ανοιχτή θάλασσα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.
Και έχουμε ήδη πρωτοβουλίες από όλη την Ελλάδα που ο ΣΥΡΙΖΑ χτίζεται από τα κάτω. Θα σταθώ μόνο στην πρωτοβουλία της Πάρου και Αντιπάρου, χωρίς να αγνοήσω όλες τις άλλες, που δηλώνουν ένα και μόνο πράγμα. Η Αριστερά τελειώνει με τους γραφειοκράτες της και δημιουργεί τα δικά της ζωντανά κύτταρα που πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Η Νέα Αριστερά του 21ου αιώνα είναι μπροστά μας και ήδη σε διεθνή κλίμακα έχει αποκτήσει σημαντικό πολιτικό βάρος τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική του Νότου. Οι γραφειοκράτες μπορούν να προσφέρουν κάτι. Να αυτοκτονήσουν πολιτικά και να αποσυρθούν στα εξοχικά τους. Ίσως έτσι αποκτήσουν και οικολογική συνείδηση, οπότε θα γίνουν επιτέλους χρήσιμοι στην κοινωνία.