Οι αριστεριστές του ΣΥΡΙΖΑ

από τη στήλη ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ της ΕΠΟΧΗΣ 31.01.10

Του
Περικλή Κοροβέση

Ακούμε συχνά πυκνά δηλώσεις στελεχών του ΣΥΝ ή διαβάζουμε από την «Αυγή» πως υπάρχει ένα πνεύμα «ΑντιΣΥΝ» στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιοι θέλουν τη διάλυσή του ή ακόμα να χάσει την οντότητά του και να αφομοιωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατηγορούν συνιστώσες ή προσωπικότητες του συμμαχικού σχήματος ή για αριστερισμό ή για αντιευρωπαϊσμό και η μπίλια κυλάει και όποιον πάρει ο χάρος. Αυτά όλα παραπέμπουν σε κάποια στερεότυπα, όπως «αντικομμουνισμός», «φραξιονισμός», «αντισοβιετισμός» κ.λπ. Το πραγματικό ερώτημα είναι αλλού. Η μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ, ακόμα και στην περίπτωση που δεν μπορεί να συγκεντρώσει το 3%, πάλι θα παραμένει η μεγαλύτερη συνιστώσα. Από ποιον απειλείται; Από την ΚΟΕ, την ΚΕΔΑ, τη ΔΕΑ, ή από όλους τους υπόλοιπους;

Αλλά ας προχωρήσουμε σε έναν παραλογισμό, για να φανεί που είναι το πραγματικό παράλογο. Και ας μπούμε στην υπόθεση πως όλες οι συνιστώσες αποφασίζουν να διαλύσουν και να αφομοιώσουν τον ΣΥΝ. Μπορούν να το κάνουν; Αν οι συνιστώσες είχαν τη δύναμη του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν να το είχαν κάνει. Αλλά εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το ρόλο του μίνι ΠΑΣΟΚ τον παίζει ο ΣΥΝ. Για ένα και μόνο λόγο. Δεν έχει δεχτεί την ισονομία με τις άλλες συνιστώσες και τις θεωρεί δορυφορικό σχήμα, μόνο και μόνο για να φέρνουν ψήφους, πράγμα που το κάνουν ούτως ή άλλως και βάζουν τον ΣΥΝ στη Βουλή, με λίγα συμπληρώματα από δω και από κει.

Κουβεντιάζοντας με ανθρώπους, που κανονικά θα έπρεπε να ήταν ενήμεροι, νομίζουν πως ο ΣΥΝ μάζεψε κάποιους ανθρώπους ή οργανώσεις από δω και από κει και τα πήγε καλύτερα από ό,τι μόνος του. Και αυτό νομίζω έχει καλλιεργηθεί από τον ΣΥΝ και ειδικότερα από την Ανανεωτική του Πτέρυγα, που, αν και μειοψηφία στο ΣΥΝ, έχει την ηγεμονία στα ΜΜΕ. Και αυτό σημαίνει πως όλη η διακίνηση των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται από ανθρώπους που είναι τοποθετημένοι, σαφώς και ανοιχτά, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα η εικόνα είναι τελείως αντίστροφη από αυτήν που παρουσιάζεται στα ΜΜΕ.

Και χωρίς να θέλω να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου (θα νομίσει ότι θα του φάω τη δουλειά), υπάρχει κάτι που πρέπει να σημειωθεί. Όταν οι συνιστώσες (οι λεγόμενοι αριστεριστές) έμπαιναν στον ΣΥΡΙΖΑ, ήξεραν ποιος ήταν ο ΣΥΝ και, ό,τι συμφώνησαν, το κράτησαν. Αποφάσισαν να κάνουν πολιτική μέσα από ένα άλλο σχήμα. Όχι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Αλλά για όλους μας είναι καλύτερο τώρα, από ό,τι ήταν πριν. Και πιστεύω πως συνιστώσες, ανένταχτοι, προσωπικότητες της αριστεράς, έχουν συμπεριφερθεί λογικά και έχουν δείξει πολιτική ευθύνη.

Εντούτοις υπάρχει ένας φορμαλιστικός αριστερισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να απομονωθεί. Ο αριστερισμός θέλει καλά και σώνει να είναι πρωτοπορία, θεωρεί τον εαυτό του ηγέτη και δεν ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία, αλλά για το καπέλωμα. Και αυτό κάνουν κατ’ εξακολούθηση οι Ανανεωτές, περιφρονώντας τα συμφωνηθέντα. Και αυτό θα μας δημιουργεί διαρκώς προβλήματα που δεν φαίνεται να ξεπερνιούνται στο ορατό μέλλον. Μακάρι ο ΣΥΝ να τα βρει με όποιο τρόπο νομίζει αυτός καλύτερα. Αλλά πολύ φοβάμαι πως αυτό το ιστορικό μόρφωμα έχει φτάσει στο τέρμα του και δεν έχει άλλη λύση από τη διάσπαση. Τρέφεται από τις σάρκες του, δεν έχει ουσιαστικούς δεσμούς με την κοινωνία, είναι ξεκομμένο από τη βάση του. Το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στις «ηγεσίες» του που δεν μπορούν πια να βρουν άκρη. Αυτό θα μπορούσε να γίνει αν οι διαφορές ήταν πολιτικές. Τώρα είναι ποιος θα κυριαρχήσει σε ποιον. Και σε αυτές τις περιπτώσεις το τέλος δεν είναι αίσιο.

perkor29@gmail.com

(η αφίσα της ταινίας My Left Foot του Jim Sheridan από τη Wikipedia, δεν αποτελεί μέρος του άρθρου)

Υπάρχουν συνέδρια...

Υπάρχουν συνέδρια που αποτελούν σταθμό στην ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, και υπάρχουν συνέδρια που αποτελούν επανάληψη καθιερωμένων χειρονομιών, θέσεων και απόψεων.

Συνέδρια, που λύνουν προβλήματα και συνέδρια που επικυρώνουν προαποφασισμένα ήδη πράγματα.

Συνέδρια, που τολμούν να θέσουν προβλήματα και συνέδρια που δισταχτικά περνούν από δίπλα.

Συνέδρια όπου ηγεσία και βάση συμμετέχουν ουσιαστικά σαν ισότιμοι ιστορικοί πρωταγωνιστές, κι άλλα όπου η βάση άλλη μια φορά ακόμη ποδηγετείται από τον ίδιο ηγετικό κύκλο, αυτοεκλεγόμενο αέναα.

Συνέδρια που εκλέγουν και συνέδρια- που διορίζουν.

Συνέδρια που αποτελούν την έκφραση της ιστορικής πρωτοπορίας και συνέδρια ναυαγοσωστικά μιας απομακρυσμένης από το παρόν βραδυπορίας.

(από άρθρο του Α. Εμμανουήλ, στο περιοδικό Αγώνας* της Κομματικής Οργάνωσης Παρισιού, του ΚΚΕ εσωτερικού, Φεβρ. 1971)

*Ο Αγώνας ήταν όργανο της Κομματικής Οργάνωσης Παρισιού του ΚΚΕ Εσωτερικού τα χρόνια της δικτατορίας.
Στο περιοδικό αυτό είχαν διατυπωθεί απόψεις που ασκούσαν έντονη κριτική στη στρατηγική του ΚΚΕ Εσωτ. Γι΄αυτό άλλωστε η τότε ηγεσία του κόμματος είχε απαγορεύσει την έκδοσή του επικαλούμενη διάσπαση των δυνάμεων και ότι, εξ αντικειμένου όπως έλεγε, θα αποτελούσε έναν άλλο πόλο, ανταγωνιστικό προς την επίσημη καθοδήγηση του κόμματος.

Σε συνέλευση όμως της οργάνωσης αποφασίστηκε ομόφωνα η συνέχιση της έκδοσης γιατί απ΄όλους θεωρήθηκε ότι αποτελεί κομματικό δικαίωμα σε μια οργάνωση βάσης η έκδοση δικών της εντύπων, κι ότι μόνο έτσι αναδεικνύεται ο προβληματισμός των μελών, εκφράζεται η εσωκομματική πολυφωνία, αναπτύσσεται ουσιαστικά ο διάλογος, και όχι μόνο δεν έρχεται, σε αντίθεση με το πνεύμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού αλλά αντίθετα κατοχυρώνεται η εσωκομματική δημοκρατία.

Απ΄όσο γνωρίζω για πρώτη φορά υπήρξε τέτοιο διάβημα στην ιστορία του ΚΚΕ. Τελικά η καθοδήγηση του ΚΚΕ εσωτ. ανέχθηκε την έκδοση του Αγώνα, αν και αποσιώπησε την ύπαρξή του.

Στη συντακτική επιτροπή του Αγώνα μετείχαν ο Ντίνος Γεωργιάδης, Κώστας Διαφωνίδης, Άγγελος Ελεφάντης, Μάκης Καβουριάρης, Παναγιώτης Σκούφης, Νίκος Πουλαντζάς, Άννα Φραγκουδάκη και Νίκος Χατζηνικολάου.

Κυκλοφόρησαν συνολικά 3 τεύχη.

Άγγελος Ελεφάντης
Ο ΑΝΕΥΡΕΤΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
Επιλογή άρθρων από τον ΠΟΛΙΤΗ 1976 -1981
Το 1ο(9ο) συνέδριο του ΚΚΕ εσωτ. και η ελληνική αριστερά σελ. 13
ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ
ΑΘΗΝΑ 1981

Η φωτο είναι από το 1ο(9ο) συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού  15 έως 21 Ιουνίου 1976

Αυτή δεν είναι μια τάση...

από την ιστοσελίδα του ΣΥΝ
30/01/2010
Παρουσίαση κειμένου ως συμβολή στη συζήτηση που διεξάγεται μελών της ΚΠΕ και Ν.Ε. του ΣΥΝ κατά τη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης, μέλος της ΚΠΕ και της Γραμματείας της Ν.Ε. Θεσσαλονίκης του ΣΥΝ, παρουσίασε εκ μέρους των υπογραφουσών/ όντων το παρακάτω κείμενο κατά τη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ ως συμβολή στη συζήτηση που διεξάγεται.

ΠΡΟΣ:
ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΠΕ,
ΤΟΥΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΤΩΝ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ,
ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΝ

Με το κείμενο αυτό θέλουμε να εκφράσουμε και τη δική μας ανησυχία για τη δύσκολη εσωκομματική κατάσταση και τα αρνητικά φαινόμενα που τον τελευταίο καιρό πυκνώνουν και δημιουργούν όρους απομάκρυνσης από το κόμμα και αδρανοποίησης των οργανώσεών του.

Την ίδια στιγμή τα περισσότερα από τα μεγάλα οργανωτικά προβλήματα του ΣΥΝ δεν έχουν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά. Χρειαζόμαστε μια ανατροπή του οργανωτικού μας. Συγχρόνως έχουμε ανάγκη από μία εσωκομματική κουλτούρα, όπου θα αναδεικνύει όλα τα θετικά στοιχεία των ιδεολογικών ρευμάτων και θα αδυνατίζει τα αρνητικά των μηχανισμών που τις περισσότερες φορές περιορίζονται απλά στην αναπαραγωγή των ηγετικών στελεχών.

Ξεκαθαρίζουμε ότι θεωρούμε δεδομένο τον χαρακτήρα του ΣΥΝ ως πολυτασικού, πλουραλιστικού φορέα, με λειτουργία τάσεων, ως ρευμάτων ιδεών στο εσωτερικό του. Όμως, αρνούμαστε να παρακολουθούμε ανήμποροι τον απολίτικο πολύ συχνά ανταγωνισμό των τάσεων, ερήμην των οργανώσεων και των μελών μας, καθώς και την αδυναμία τους ή την άρνησή τους για αναζήτηση θετικής διεξόδου από τη σημερινή προβληματική κατάσταση στο κόμμα.

Η επικράτηση των «προτεραιότητων» της κάθε τάσης έναντι των συλλογικών στόχων του κόμματος, οδηγεί σε στάσεις και συμπεριφορές που «τραυματίζουν» τη δημόσια εικόνα του ΣΥΝ, απογοητεύουν τα μέλη μας, «θολώνουν» τη φυσιογνωμία μας και ακυρώνουν την στρατηγική μας. Όλα αυτά συμβαίνουν μόνο λίγους μήνες μετά από το θετικό εκλογικό αποτέλεσμα, προϊόν της παρέμβασης του ίδιου του κόσμου της ανανεωτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς. Την ίδια στιγμή που η οικονομική –και όχι μόνο-κρίση, σε συνδυασμό με τη διαφαινόμενη κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, οξύνει τις αρνητικές επιπτώσεις στους εργαζόμενους, στους νέους, τις νέες, τις γυναίκες, τους μετανάστες και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.

Οι διαφορετικές απαιτήσεις αυτής της κρίσιμης περιόδου, η ανάγκη μιας ισχυρής, αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης, η πολιτικά αναποτελεσματική εικόνα της εκλογικής συμμαχίας, οι προσβλητικές για τα μέλη μας συμπεριφορές ηγετικών στελεχών, η άγονη αντιπαράθεση μεταξύ της πλειοψηφίας-μειοψηφίας, επιβάλλουν την προσφυγή σε έκτακτο συνέδριο, ώστε το κόμμα μας με δημοκρατικές διαδικασίες και ουσιαστικό πολιτικό διάλογο, να αντιμετωπίσει τα ανοικτά ζητήματα και να συμβάλει αποφασιστικά στην υπέρβαση της σημερινής δύσκολης φάσης.

Αυτό είναι, άλλωστε, και η απαίτηση της κομματικής μας βάσης, όπως διαφάνηκε στις περιφερειακές και νομαρχιακές συσκέψεις όλης της προηγουμένης περιόδου.

Όλες κι όλοι που υπογραφούμε το κείμενο δεν δημιουργούμε μια νέα τάση στις ήδη υπάρχουσες. Αναζητούμε την ουσιαστική πολιτική αντιστοίχηση των ιδεολογικών ρευμάτων με τα σύγχρονα προβλήματα της Αριστεράς και της κοινωνίας.

Οι υπογράφουσες/- οντες:

1. Αγαπητός Μανώλης, γραμματέας Νομαρχιακής Επιτροπής Β. Δωδεκανήσου
2. Γάκης Δημήτρης, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Ν. Δωδεκανήσου
3. Γκουτζαμάνης Κώστας, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
4. Δημητριάδης Δημήτρης, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
5. Δούρου Ρένα, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
6. Εφραιμίδης Δήμος, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής ΕΒΕ Αθήνας
7. Θεοδωρακοπούλου Νατάσσα, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
8. Θηβαίος Νίκος, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Βοιωτίας
9. Κουρεμπές Φάνης, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Κορινθίας
10. Μανταδάκης Άγγελος, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
11. Μπαλάφας Γιάννης, μέλος Πολιτικής Γραμματείας
12. Νταής Ανδρέας, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Θεσπρωτίας
13. Παναρέτου Σούλα, μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής
14. Παντάπασης Γιώργος, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Σάμου
15. Πασχαλίδης Νάκης, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Πέλλας
16. Πουλάκης Κώστας, μέλος Κεντρικής Επιτροπής
17. Ρήγας Παναγιώτης, μέλος Κεντρικής Επιτροπής
18. Συρμαλένιος Νίκος, μέλος Κεντρικής Επιτροπής
19. Τσαούσογλου Τάσος, γραμματέας νομαρχιακής επιτροπής Φλώρινας
20. Φραγκάκη Μαρίκα, μέλος Κεντρικής Επιτροπής

(ο πίνακας του R.Magritte από την Wikipedia ΔΕΝ αποτελεί μέρος της ανακοίνωσης)

Είναι Άβαρος μόνον ο Αλαβάνος; - και ένα ποίημα της Ν. Βαλαβάνη

Ημερομηνία δημοσίευσης: 02/12/2009
Του Θανάση Καρτερού από την ΑΥΓΗ

Διχαστική, βαθιά διχαστική, εμπρηστική, διασπαστική, υβριστική, σύμπτωμα της παιδικής αρρώστιας του κομουνισμού, παλαιάς κοπής: Μικρό απάνθισμα μεταμοντέρνας κριτικής συντρόφων σε σύντροφό τους για ομιλία του από κομματικά νόμιμο βήμα. Η οποία ομιλία, σύμφωνα με μια πολύ προχωρημένη εκδοχή, «υπαγορεύεται από προφανείς σκοπιμότητες». Τόσο προφανείς που η σχετική ανακοίνωση δεν λαμβάνει τον κόπο να τις κατονομάσει.
Θα πει ίσως κάποιος ότι με το περίσσευμα δημοκρατίας του «χώρου» δεν είναι και προς θάνατον μια - δυο βαριές κουβέντες. Κακώς θα το πει. Διότι με το περίσσευμα αγριότητας που επί δεκαετίες χαρακτήριζε επίσης τον «χώρο» θα έπρεπε να προσέχουν όλοι τι λένε και πώς. Και αν -αν λέμε- ο κατηγορούμενος διέπραξε με την ομιλία του όσα τρομερά τού καταλογίζουν, τότε τι ακριβώς διαπράττουν όσοι απαντούν έτσι; Οι οποίοι μάλιστα, σε αντίθεση με το θύμα της παιδικής ασθένειας, και υγιείς είναι και κατέχουν κομματικές θέσεις και εκπροσωπούν στη Βουλή τον «χώρο» - και άρα εκπροσωπούν πιο έγκυρα την κουλτούρα του διαλόγου του.
Ένας, οπαδός της ψυχραιμίας προφανώς, απάντησε στη χθεσινή "Αυγή" επί της ουσίας για τον αριστερό ευρωπαϊσμό. Κατά τα λοιπά, το αριστερό κομμάτι του ουρανού γέμισε μπαμ-μπουμ, πυροτεχνήματα, καπνούς, θραύσματα αλαλαγμών, που μάλλον κρύβουν παρά απαντούν. Μήπως δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν με όσα είπε ακατονόμαστος; Θεωρούν ανάξιους απάντησης τους διαβολικούς του στίχους; Μήπως άλλα τους φταίνε κι όχι η συγκεκριμένη ομιλία; Ας το πουν με πολιτικούς όρους. Τι δουλειά έχει εδώ η δίκη προθέσεων και το ξεκατίνιασμα του ανθρώπου αντί για το ξετίναγμα απόψεων;
Και η παράσταση κομματικού πατριωτισμού γίνεται θέατρο του παραλόγου όταν οι πιο αυστηροί δημόσιοι κατήγοροι του επίδοξου διασπαστή δεν έχουν πρόβλημα να αναγνωρίζουν στον εαυτό τους δικαιώματα διάσπασης… αφού εξαντλήσουν όλα τα μέσα αλλαγής γραμμής! Ή να είναι υπερήφανοι βουλευτές ενός «μορφώματος» του οποίου αρνούνται να είναι ταπεινά μέλη, έστω κι αν άλλα λέει το κόμμα τους. Ή να τσαλακώνουν δημοσίως την ηγεσία τους με τη βαριά κατηγορία ότι ρευστοποιεί το κόμμα! Νυν υπέρ πάντων ο αγών για τη σωτηρία της ανανεωτικής αριστεράς λοιπόν. Αλλά είναι σίγουρα Άβαρος μόνον ο Αλαβάνος; Για να ξέρουμε πότε τελικώς θα έχει σωθεί η Πόλις και θα μπορούμε να ψάλουμε τη Υπερμάχω…


4ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ

Το τραγούδι που ποτέ δεν θα πω

κοιμήθηκε πάνω στα χείλη μου

Φ. ΓΚ. ΛΟΡΚΑ

Συντρόφισσες
σύντροφοι
η τέταρτη δοκιμασία
τέλειωσε
Ποιοι οι νικημένοι και ποιοι οι νικητές;

Οι νικημένοι είναι νικητές
κι οι νικητές νικημένοι
σήμερα
Για αύριο κανείς δεν ξέρει ακόμη

Κι η εργατική τάξη, η νεολαία, το κίνημα;
Μικρές στρογγυλές πέτρες θαλασσινές
στο ακρογιάλι των πόθων μας

Ο Τζορντάνο Μπρούνο μέσα απ' τις φλόγες της πυράς
λένε πως κοίταζε κατά τη μεριά
του Γαλιλαίου. Η τελευταία κραυγή του αυτόν
ή εμάς προειδοποιούσε;

Πολύ καλημέρα σας. Σήμερα οι φλόγες
θα κάψουν ιδέες
"στο πυρ το εξώτερον..." παραδομένες
σ' ένα ζικ ζακ ατελείωτο
Όχι ότι περιμέναμε τη Λεωφόρο Νιέφσκι
στο δρόμο μας, αλλά...
Πάντως τότε που ξεκινούσαμε εμείς
-μετά τη μεγάλη αποθάρρυνση
στα σταυροδρόμια της εφηβείας μας
τις καραβοτσακισμένες παιδικές ελπίδες
τους φίλους που στρίψανε στο δεύτερο στενό
και ξανά δεν τους είδαμε-
τότε που ξεκινούσαμε εμείς
-καινούργια αρχή, καθάρια αρχή
αναβαφτισμένοι "στις καλύτερες παραδόσεις"
λες κι έτσι εύκολα μοιράζεται
κληρονομιά τόσο περίπλοκη-
λοιπόν, τότε που ξεκινούσαμε εμείς
ωραίοι κι αθώοι
διαβάζαμε Λένιν και Μαρξ
αλλά καθόλου W.B.Yeats
"Οι αθώοι κι οι όμορφοι
άλλο εχθρό δεν έχουν απ' το χρόνο"

Εδώ και χρόνια η αθωότητα έχει χαθεί
Πόση ομορφιά μάς έχει μείνει ακόμα;

Γευτήκαμε εμπειρίες πολλές
Την αλμύρα απ' το αίμα του εχθρού
στην άκρη της γλώσσας μας
Αυτό μας έκανε πιο νέους ακόμη
Γευτήκαμε σε δόσεις καθημερινότητας
αλλά και στη δοσολογία ζωής ή θανάτου
το αντιπάλεμα της αξιοπρέπειας του ανθρώπου
με την καταθλιπτική πίεση για υποταγή

Πρωινό ξημέρωμα
έξω απ' την πόρτα του εργοστασίου
με τους συντρόφους και τις προκηρύξεις
με τους εργάτες και τις ειδικές δυνάμεις
καταστολής

Βραδινά μαθήματα
συζητήσεις για τους δρόμους της επανάστασης
για τη διαλεκτική και το σοσιαλισμό

Συνελεύσεις φοιτητικές παθιασμένες
"μες σε καπνούς και σε φωνές"...

Με τις εφημερίδες πουλιά φυλακισμένα παραμάσχαλα
πόρτα την πόρτα να χτυπάς άγνωστα σπίτια
να στήνεις κουβέντα μ' ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί
να κλέβεις ματιές από δωμάτια ξένα
να ληστεύεις στιγμές απ' τη ζωή τους
να μοιράζεσαι θραύσματα
από σκέψεις και κόσμους διαφορετικούς

Συζητήσεις
ανάμεσα σε μια κούπα βιαστικά καμωμένο καφέ
κι ένα τσιγάρο που ανάβει το επόμενο-
αίσθηση
πως ζεις μέσα και από άλλους
κι άλλοι πολλοί πως ζουν μέσα από σένα

Η καινούργια ιδέα - πολλών ανθρώπων η καινούργια ιδέα
η καινούργια σκέψη - ολόδικιά σου να τη μοιραστείς
το καινούργιο άρθρο - άγραφτο ακόμα
με το μεγάλο τραπέζι γεμάτο
εφημερίδες, βιβλία,περιοδικά
και σημειώσεις ανάκατα

Μάχες χαμένες και κερδισμένες
που δώσαμε μαζί: δεσμοί πιότεροι στέρεοι
από σχέσεις αίματος ή έρωτα -
ή έτσι τουλάχιστον είχαμε μάθει να πιστεύουμε...

Ναι, γευτήκαμε εμπειρίες πολλές
ανάμεσά τους και την πιο μεγάλη απ' όλες -
μέσα από την αντίσταση
να γίνεσαι άνθρωπος

Θα καταφέρουμε να μείνουμε;

Η τέταρτη δοκιμασία άνοιξε ρωγμές
η τέταρτη δοκιμασία έκλεισε ρωγμές
στον κόσμο μας

Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε;
Μήπως θα πρέπει να το ξαναδιατυπώσουμε
από την αρχή;

Πού βρισκόμαστε;
Στην αρχή ή στο τέλος;
Στην αρχή του τέλους
ή στο τέλος της αρχής;

Πού πάμε;
Τι να κάνουμε;
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Οι απαντήσεις φτωχές
τα ερωτήματα ατελείωτα

Τι να κάνουμε, αλήθεια;

Πάτμος, 29.7 - 6.8.1988

από τη συλλογή ποιημάτων της Νάντιας Βαλαβάνη Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΟΧΗ (2009), ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ταξιδευτής

η εικόνα του Άβαρου ή κατ΄άλλους Χαζάρου πολεμιστή από την Wikipedia δεν αποτελεί μέρος του αρχικού άρθρου. Το άρθρο και το ποίημα συναντήθηκαν τυχαία και μόνο εδώ.

Εμπρός για συνέδριο «διαχωριστικών γραμμών» και όχι συνεννοήσεων κορυφής

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Ανασύνθεση

Αθήνα, 28/01/2010

 Έπρεπε – δυστυχώς - να μεσολαβήσουν γεγονότα που δυσφημούν το κόμμα μας, παλινωδίες και παιχνίδια κορυφών, για να ανοίξει ο δρόμος προκειμένου να οδηγηθούμε, όπως όλα δείχνουν, σε έκτακτο συνέδριο.

Ακόμα και τώρα στελέχη των δύο μεγάλων τάσεων, ενώ εκφωνούν εκ διαμέτρου αντίθετα πολιτικά σχέδια, μιλούν για πολιτική συνεννόηση για να αποφύγουν ένα συνέδριο που θα διαταράξει τις διαμορφωμένες ισορροπίες του τρόμου, θα σπάσει τις επετηρίδες, τις προσωπικές διευθετήσεις και τους μηχανισμούς.

Η «Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση» είχε έγκαιρα επισημάνει την ανάγκη για έκτακτο συνέδριο που δεν θα αφορά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, αλλά θα δημιουργούσε καθαρούς λογαριασμούς μεταξύ μας. Το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ οφείλει να προχωρήσει άμεσα στην ιδεολογική και οργανωτική ανασυγκρότηση του κόμματος, προκειμένου να απαντήσει στα σημερινά αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Θεωρούμε ότι τα κόμματα πολιτικής ενότητας πνέουν τα λοίσθια και πως πρέπει ο ΣΥΝ, 18 χρόνια μετά την ίδρυσή του, να περάσει σε νέο στάδιο. Αυτό της συνεκτικής πολιτικο-ιδεολογικής ενότητας.

Γι’ αυτό θεωρούμε ότι :

- Δεν χρειαζόμαστε πολιτική συνεννόηση και «προωθητικούς συμβιβασμούς», αλλά καθαρές μειοψηφίες και πλειοψηφίες.

- Δεν περισσεύει κανείς και καμμία, όποια άποψη κι αν έχει, αρκεί να σέβεται τις αποφάσεις των οργάνων και να τις προβάλει σε κάθε δημόσια εμφάνισή του/της.

- Η προσωπική άποψη προβάλλεται δημόσια, αλλά πριν κατατίθεται στα όργανα του κόμματος. Στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ απαιτείται ανασυγκρότηση της αριστερής πλειοψηφίας, που σημαίνει επικαιροποίηση των αποφάσεων του 4ου – 5ου Τακτικού και του Προγραμματικού συνεδρίου, περαιτέρω ανάλυση των καπιταλιστικών κρισιακών φαινομένων σε Ελλάδα και Ευρώπη, εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ και δεσμεύσεις ότι θα τηρηθούν οι καταστατικές προβλέψεις για περιοδικότητα στις θητείες.

Η «Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση» καλεί τα μέλη του κόμματος να μην παρασυρθούν από τεχνητές «διαφοροποιήσεις» και ερμαφρόδιτες «συνθέσεις», να μη μείνουν απαθείς παρατηρητές των «στελεχικών» ή τασικών πρωτοβουλιών, αλλά να διεκδικήσουν το ρόλο που τους ανήκει, για να γίνει επιτέλους ο ΣΥΝ κόμμα των μελών.

"Jack the Dripper"

      Paul Jackson Pollock
      ( 28 Ιανουαρίου 1912 – 11 Αυγούστου 1956)      

Jackson Pollock 51, 1951 (απόσπασμα) Hans Namuth and Paul Falkenberg (σκηνοθεσία)

“ My painting does not come from the easel. I prefer to tack the unstretched canvas to the hard wall or the floor. I need the resistance of a hard surface. On the floor I am more at ease. I feel nearer, more part of the painting, since this way I can walk around it, work from the four sides and literally be in the painting. ”

[...] Πρόδρομοι του Πόλλοκ- το περίφημο παρωνύμιο του οποίου "Jack the Dripper" ερχόταν σε αντίθεση με τις σοβαρές προθέσεις του έργου του- στον πειραματισμό με τις αυτοματικές και απρογραμμάτιστες τεχνικές ήταν ο Τζερόμ Καμρόφσκι, ο [Ρόμπερτ] Μάδεργουελ , ακόμη και ο [Μαξ] Έρνστ, ο Πόλλοκ όμως ήταν ο πρώτος που τις οδήγησε σε τόσο ακραίο σημείο. Φτάνοντας στη Νέα Υόρκη το 1930 σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών, δύστροπος, βίαιος και αβέβαιος για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, προερχόμενος από το αγροτικό Γουαϊόμινγκ, ο Πόλλοκ αρχικά δεν προσαρμόστηκε εύκολα στο καλλιτεχνικό περιβάλλον της πόλης· πίστευε όμως, αν και το έκρυβε καλά, στο ταλέντο του και ανταμείφθηκε γι' αυτό. Κατέληξε να πρωσοποποιήσει την καινούργια φωνή της Αμερικής, κάτι που οι διαφημιστές δεν άργησαν να το εκμεταλλευτούν, παρότι πνευματικός πατέρας τού Πόλλοκ ήταν ο Πικάσσο. Το αγροτόπαιδο με τον απείθαρχο χαρακτήρα, ο ανεξάρτητος σκληρός άντρας, ο γερός πότης: αυτή ήταν η εικόνα -μακριά από την πραγματικότητα- που άρεσε. Απλώς προηγήθηκε από τους Αμερικανούς ήρωες της παράδοσης που εισήγαγαν ο Τζέιμς Ντιν, ο Τζακ Κέρουακ και ο Έλβις Πρίσλεϋ.
Η έκθεση του "Εαρινού Σαλονιού" περιελάμβανε έργα του [Γουίλλιαμ] Μπαζιότις, του Μάδεργουελ, και του Πόλλοκ, καθώς και των Βιρτζίνια Άντμιραλ, Πήτερ Μπούσα, [Ρόμπερτ] Μάττα και Έντα Στερν, κυρίως όμως ο Πόλλοκ -συμμετείχε με τη Στενογραφική φιγούρα του 1942- αναστάτωσε την επιτροπή διαλογής. Το ότι το έργο του συμπεριελήφθη στα εκθέματα οφείλεται στον [Πιτ] Μόντριαν. Έφτασε πρώτος από τα μέλη της επιτροπής και στάθηκε πολλή ώρα μπροστά στο έργο του Πόλλοκ, ενώ η Πέγκυ [Γκούγκενχαϊμ] ήταν έτοιμη να το απορρίψει. Ο ενθουσιασμός του για το έργο αρχικά την εξέπληξε, κατόπιν της κίνησε το ενδιαφέρον και τελικά, αναπόφευκτα, εξαιτίας του θαυμασμού της για τον Μόντριαν, υποχώρησε. [...].
Οι αντιδράσεις του Τύπου για το "Εαρινό Σαλόνι" υπήρξαν θετικές, αν όχι εκστατικές. Ο Ρόμπερτ Κόουτς έγρψε στο New Yorker: "Παρά την αμυδρή εντύπωση ότι τα έργα αναρτήθηκαν τυχαία και τα πολλά περιττά στοιχεία στους πίνακες, η νέα έκθεση στην "Τέχνη του Αιώνα" αξίζει την προσοχή σας [...] στον Τζάκσον Πόλλοκ[...] έχουμε μια αληθινή αποκάλυψη". Ο Κλήμεντ Γκρίνμπεργκ έγραψε στο The Nation: "Πρόκειται για καλή [έκθεση] και επιτέλους το μέλλον φανερώνει μια αχτίδα ελπίδας [...] υπάρχει ένας μεγάλος πίνακας του Τζάκσον Πόλλοκ που, απ' ότι μου είπαν, ενθουσίασε την κριτική επιτροπή".
Μετά την έκθεση, σχεδόν σίγουρα με παρότρυνση του Πάτζελ, η Πέγκυ (που προτιμούσε τη δουλειά του Μπαζιότις), όχι μόνο συμφώνησε να οργανώσει μια ατομική έκθεση του Πόλλοκ, αλλά του προσέφερε και συμβόλαιο ενός έτους· επρόκειτο για ασυνήθιστη κίνηση εκείνη την εποχή, αν και όχι πρωτόγνωρη· άλλωστε το ρίσκο για την Πέγκυ δεν ήταν μεγάλο: δεσμεύτηκε να του δίνει 150 δολάρια μηνιαίως, ουσιαστικά με αντάλλαγμα ολόκληρη την παραγωγή του εκείνης της περιόδου, δεδομένου ότι οι πωλήσεις του ελάχιστες πιθανότητες είχαν να υπερβούν σε αξία το επίδομα ενός έτους· η γκαλερί θα έπρεπε να πουλήσει πίνακες αξίας 1800 δολαρίων, συν ένα τρίτο προμήθεια επί του ποσού των 900 δολαρίων, ώστε να μην υπάρξουν ζημίες. Τυχόν έλλειμμα θα καλυπτόταν με πίνακες. Ωστόσο, το συμβόλαιο έδωσε στον Πόλλοκ τη δυνατότητα να παρατήσει την κακοπληρωμένη δουλειά τού υπαλλήλου στο Μουσείο Μη Αντικειμενικής Ζωγραφικής που είχε βρει για να συντηρείται· τώρα θα είχε μεγαλύτερη ελευθερία να ζωγραφίζει. [...]
Ο Μπαζιότις είχε πουλήσει τους δύο πίνακές του στο "Εαρινό Σαλόνι" αντί 150 δολαρίων τον καθένα. Ο Πόλλοκ δεν τους είχε πουλήσει. Η προσφορά των 150 δολαρίων τον μήνα από την Πέγκυ δεν κάλυπτε τις ανάγκες των Πόλλοκ· η Πέγκυ δεν συμπαθούσε τη Λι Κράσνερ, σύζυγο του Πόλλοκ, και τα αισθήματα ήταν αμοιβαία· η Λι όμως, που ουσιαστικά είχε εγκαταλείψει την καριέρα της για να βοηθήσει τη σταδιοδρομία του άντρα της (οι βιογράφοι του τονίζουν ότι δεν ερωτέυτηκε τον ίδιο, αλλά την τέχνη του), πάντοτε αναγνώριζε τη σημασία της βοήθειας που τους παρείχε η Πέγκυ. Η Πέγκυ δίνει για τον εαυτό της την εικόνα τής εμπόρου και χορηγού που θυσιάζεται, που πουλάει έναν πολυαγαπημένο πίνακα του Ντελονέ για να συντηρήσει τον "Πόλλοκ και την γκαλερί" και παραπονιέται ότι ποτέ δεν πούλησε κάποιο έργο του Πόλλοκ πάνω από 1000 δολάρια. Χάρισε πολλά, ορισμένες φορές για φορολογικούς λόγους· την ενοχλούσε όμως το ότι η Λι, που είχε αγκιστρωθεί στους πίνακες του Πόλλοκ για μεγάλο διάστημα μετά τον πρόωρο θάνατό του, είδε την αξία τού καθενός από αυτούς να αυξάνεται σε εκατομμύρια δολάρια. Η πικρία της Πέγκυ την οδήγησε αργότερα να μηνύσει, ανεπιτυχώς, τη Λι γαι τους πίνακες του Πόλλοκ που είχε στην κατοχή της, η ίδια όμως πίστευε πως της ανήκαν δικαιωματικά, βάσει συμβολαίου. Ο Πόλλοκ που ήταν σαράντα τεσσάρων χρονών όταν σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημσ, το 1956, στο τέρμα μιας μακράς πορείας αλκοολισμού και αυτοαμφισβήτησης, δεν πρέπει να φαντάστηκε ποτέ ότι θα γινόταν τόσο διάσημος μετά θάνατον. [...]

από το βιβλίο (Μέρος Γ', Κεφ 18) του Anton Gill : Peggy Guggenheim Εθισμένη στην Τέχνη (Μτφ. Σπύρος Τσούγκος) Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ
το βίντεο από http://www.youtube.com/user/facs1900b

η φωτογραφία του πίνακα του Πόλλοκ Νο 5 του 1948 από την Wikipedia

Capitalism has always been a failure for the lower classes. It is now beginning to fail for the middle classes. *

    Howard Zinn (24 Αυγούστου 1922 – 27 Ιανουαρίου 2010)  

"Διάβασα για πρώτη φορά το Μανιφέστο όταν ήμουν δεκαεφτά χρονών. Πρέπει να μου το είχε δώσει κάποιος από τους νεαρούς κομμουνιστές που ζούσαν στην εργατική γειτονιά μου. Το βιβλίο αυτό είχε βαθιά επίδραση πάνω μου, γιατί έμοιαζε να εξηγεί όλα όσα συνέβαιναν στη ζωή μου και στη ζωή των γονιών μου, αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν γενικά στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1939.

Έβλεπα τον πατέρα μου, Εβραίο μετανάστη από την Αυστρία με απολυτήριο τετάρτης δημοτικού, να δουλεύει πολύ σκληρά. Κι όμως, μετά βίας κατάφερνε να συντηρεί τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του. Έβλεπα τη μητέρα μου να δουλεύει μέρα-νύχτα για να έχουμε φαΐ να φάμε και ρούχα να ντυθούμε, και για να μπορεί να μας φροντίζει όταν αρρωσταίναμε. Η ζωή τους ήταν ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης. Ήξερα επίσης ότι στην ίδια χώρα υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που ήταν υπερβολικά πλούσιοι χωρίς να δουλεύουν τόσο σκληρά όσο οι γονείς μου. Το σύστημα δεν ήταν δίκαιο.

Ολόγυρά μου, εκείνη την εποχή της οικονομικής ύφεσης ζούσαν άνθρωποι σε πολύ δύσκολες συνθήκες, χωρίς να είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους. Όταν δεν είχαν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν το νοίκι, οι ιδιοκτήτες τούς πετούσαν τα πράγματα στο δρόμο έχοντας πάντα το νόμο με το μέρος τους. Από τις εφημερίδες μάθαινα ότι αυτό συνέβαινε σ' ολόκληρη τη χώρα.

Διάβαζα πολύ. Δεκατριών χρονών είχα ήδη διαβάσει πολλές από τις ιστορίες του Ντίκενς, οι οποίες ξύπνησαν μέσα μου την αποστροφή για την αδικία και τη συμπόνια για εκείνους που τους εκμεταλλεύονταν οι εργοδότες τους και η νομοθεσία της χώρας. Το 1939, όταν διάβασα Τα σταφύλια της οργής του Τζον Στάινμπεκ, η αποστροφή επανήλθε, αυτή τη φορά κατά των πλουσίων και των ισχυρών της χώρας.

Στο Μανιφέστο ο Μαρξ και ο Ένγκελς (ο Μαρξ ήταν τριάντα χρονών, ο Ένγκελς είκοσι οχτώ και ο Ένγκελς είπε αργότερα ότι ο Μαρξ ήταν ο βασικός συγγραφέας του) περιέγραφαν αυτά που ζούσα, αυτά που διάβαζα, τα οποία όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν ίσχυαν μόνο στην Αγγλία του δέκατου ένατου αιώνα και στην Αμερική την εποχή της οικονομικής ύφεσης· αυτή είναι η πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Και αυτό το σύστημα, αν και βαθιά ριζωμένο στο σύγχρονο κόσμο, δεν ήταν αιώνιο. Είχε εμφανιστεί σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή και μια μέρα θα αποχωρούσε από το προσκήνιο, για να αντικατασταθεί από ένα σοσιαλιστικό σύστημα. Ήταν μια σκέψη που με ενέπνεε.

"Η ιστορία της κοινωνίας είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων", διακήρυσσαν στις εισαγωγικές σελίδες του Μανιφέστου. Έτσι, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς δεν αφορούσε τα άτομα αλλά τις τάξεις. Το γεγονός αυτό έδινε στη μεταξύ τους αντιπαράθεση μνημειώδεις διαστάσεις. Και έδειχνε ότι οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί, είχαν κάτι κοινό που τους συνέδεε στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη: όλοι ανήκαν στην εργατική τάξη.

Και ποιος ήταν ο ρόλος της κυβέρνησης σ' εκείνη την ταξική πάλη;
"Κοινωνική δικαιοσύνη για όλους" ήταν χαραγμένο στην πρόσοψη αρκετών δημοσίων κτιρίων. Αλλά ο Μαρξ και ο Ένγκελς έγραψαν στο Μανιφέστο: "Η σύγχρονη κρατική εξουσία είναι απλώς μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις υποθέσεις της αστικής τάξης". Παρουσίαζαν μια εντυπωσιακή ιδέα: ότι ο κυβερνητικός μηχανισμός δεν ήταν ουδέτερος, ότι όσο κι αν προσπαθούσε να το κρύψει, υπηρετούσε τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Στα δεκαεφτά μου είδα ξαφνικά την εφαρμογή αυτής της ιδέας στην πράξη, όταν οι κομμουνιστές φίλοι μου με πήραν μαζί τους σε μια διαδήλωση στην Τάιμς Σκουέρ. Εκατοντάδες άνθρωποι ξεδίπλωσαν πανό που δήλωναν την αντίθεσή τους στον πόλεμο, την αντίθεσή τους στο φασισμό, κι έκαναν ειρηνική πορεία. Άκουσα σειρήνες. Έφιπποι αστυνομικοί επιτέθηκαν στο πλήθος. Έπεσα αναίσθητος από τα χτυπήματα ενός αστυνομικού με πολιτικά. Όταν συνήλθα, και καθώς το μυαλό καθάριζε, μια ανησυχητική σκέψη μού καρφώθηκε στο μυαλό : ότι η αστυνομία και κράτος ήταν στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία του συνέρχεσθαι ήταν τελικά συνάρτηση της κοινωνικής τάξης.

Όταν στα δεκαοχτώ μου πήγα να δουλέψω σ' ένα ναυπηγείο στο Μπρούκλιν ως μαθητευόμενος καραβομαραγκός (η δουλειά μας ήταν να στερεώνουμε και να συγκολλούμε τις μεταλλικές πλάκες της θωράκισης των πολεμικών πλοίων), είχα ήδη αναπτύξει "ταξική συνείδηση". [...]"

από την εισαγωγή του έργου : Ο Μαρξ στο Σόχο (1999), Μτφ. Άρης Λασκαράτος, Εκδόσεις ΑΙΩΡΑ

* από το 7ο κεφ. του έργου: Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών (1980)

η φωτογραφία, ο τίτλος και οι διευθύνσεις παρακάτω από την Wikipedia

The Howard Zinn homepage
Howard Zinn's ZNet HomePage
Third World Traveler: The Howard Zinn Page
A People's History of the United States, online text

"Κατέγραψα τα γεγονότα όπως ακριβώς τα έζησα. Η συνείδησή μου δεν είναι καπέλο, να την πάρω απ' το ένα καρφί να την κρεμάσω στο άλλο".

      ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ, ΚΑΪΡΟ 1911 - ΑΘΗΝΑ 27.01.80    
ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η ΛΕΣΧΗ

ΧΙΧ

[...] Αργότερα, επεξεργαζόμενοι τα πρώτα πορίσματα της πείρας, τροποποιήσαμε το σχετικό άρθρο και στη θέση των βραβείων βάλαμε στοιχήματα, για τους εξής λόγους: α) το ουίσκυ γινόταν όλο και πιο σπάνιο ενώ η Λέσχη διψούσε όλο και πιο συχνά και β) για να κάνουμε πιο πικάντικους τους σκοπούς και να δέσουμε ακόμη πιο σφιχτά τα μέλη με τη Λέσχη. Ταυτόχρονα ψηφίσαμε ελαφρά μομφή στο λοχία Ουίντερ, γιατί με τα βραβεία του αντίγραφε τις μέθοδες των Κατηχητικών Σχολών, αν δε ζητούσε κιόλας να μας τις περάσει απαρατήρητα, για να μας προσαρτήσει σ' ένα απ' τα πολυάριθμα παραρτήματα του Παπισμού. Φυσικά, ο Λιστόβσκυ, καθ' ό καθολικός κι αυτός, έριξε λευκή. Αλλα πρότεινε αμέσως ψήφισμα που εγκρίθηκε ομόφωνα: Αναγνωρίζαμε πως ο λοχίας Ουίντερ ήταν και παρέμενε ο ιδεολογικός γενάρχης της Λέσχης, ο μόνος θεωρητικός της.
Με συγχωρείτε Μισέλ. Ποια ήταν επιτέλους η θεωρία του;
-Α, εδώ χρειάζεται κομμάτι προσοχή. Ιδού η Άγια Πόλη, ο αφαλός της γης, με τους κατοίκους της -μια επιτομή της Ανθρωπότητας και των παθών της, χωρισμένη σε έθνη, χωρισμένη σε φυλές, χωρισμένη σε θρησκεύματα, χωρισμένη σε δόγματα και δοξασίες, χωρισμένη σε τάξεις και σε κάστες, χωρισμένη σε συνοικίες, σε φύλα, σε γένη, σε ηλικίες. Ένα φριχτά κομματιασμένο μπακλαβαδωτό. Κι εμείς εδώ πάνω, "λόγω θέσεως", η "Αντίληψη" της Άγιας Πόλης και των πέριξ, η Intelligence, καταλαβαίνετε τ' αγγλικά. Κάτι περίπου σαν μικροί παντογνώστες θεοί. Ε, λοιπόν, όχι! -κατά το λοχία Ουίντερ, εννοείται. Αλλά, μια στιγμή. Έχετε διαβάσει τον " Έφηβο " του Δοστογιέφσκυ; Όχι; Μήτε κι εγώ. Πάντως δεν είναι απαραίτητο γιατί ο Ουίντερ, την κοσμοθεωρία του την άντλησε από μια μόνο φράση του μυθιστορήματος, και τα μέλη της Λέσχης την αποστήθισαν υποχρεωτικά:      "Τα πλάσματα αυτά που δεν αντιστέκονται είναι πάντα τα ίδια: ξέρουν πως η άβυσσος είναι μπροστά τους κι ωστόσο τρέχουν να πέσουνε μέσα της". Επομένως, έχουμε κείνους που δεν αντιστέκονται και κείνους που αντιστέκονται. Αυτή είναι μια διαίρεση της Ανθρωπότητας πολύ πιο ορθολογιστική από τις άλλες που είπαμε. Μα ο Ουίντερ, χάρη στην προσωπική και επαγγελματική του πείρα, κατόρθωσε να πλουτίσει τη σοφή αυτή διαπίστωση, ανακαλύπτοντας ή εφευρίσκοντας μια αφάνταστη σειρά υποδιαιρέσεων. Υπάρχουν εκείνοι που δεν αντιστέκονται, αλλά κάνουν πως αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται, αλλά κάνουν πως δεν αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται και κάνουν πως αντιστέκονται. Εκείνοι που δεν αντιστέκονται κάνουν πως αντιστέκονται, και δεν αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται, κάνουν πως δεν αντιστέκονται, κι αντιστέκονται. Και ούτω καθεξής. Βάλτε τώρα το ρήμα νομίζω στη θέση τού κάμνω. Εκείνοι που δεν αντιστέκονται αλλά νομίζουν πως αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται αλλά νομίζουν πως δεν αντιστέκονται. Και ούτω καθεξής. Πάρτε τώρα τα δυο ρήματα: Εκείνοι που δεν αντιστέκονται, αλλά νομίζουν πως αντιστέκονται και κάνουν πως δεν αντιστέκονται. Φαντάζεστε τις ποικιλίες και τις αποχρώσεις; Είναι κάτι το τρομερό και το ... τέλειο. Ισχύει για όλα τα πλάσματα, όλων των άλλων διαιρέσεων: έθνους, γένους, ηλικίας, θρησκείας, τάξης, κ.τ.λ. Με μια βασική προϋπόθεση, βέβαια: Να υπάρχει άβυσσος. Αλλά γι' αυτό εμπιστευόμαστε το Δοστογιέφσκυ, που βεβαιώνει την ύπαρξή της και, φυσικά, κάτι θα ξέρει παραπάνω από μας - και τέλος πάντων, την ευθύνη την έχει εκείνος κι ο απόστολός του επί της γης, ο λοχίας Ουίντερ. Ας φέρουμε δυο πρόχειρα παραδείγματα για να εικονογραφήσουμε τη θεωρία: Εγώ δεν αντιστέκομαι, κάνω πως αντιστέκομαι, και νομίζω πως αντιστέκομαι. Εσείς, Έμμη : Δεν αντιστέκεστε, κάνετε πως δεν αντιστέκεστε, και νομίζετε πως δεν αντιστέκεστε.
- Ω, θέμου. Ξυλάρμενη στην άβυσσο! [...]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΚΕΔΡΟΣ"

Άλλοι τραβάν Καϊμακτσαλάν...

Οι συνήθεις ύποπτοι λοιπόν.

Οι σ. Σαμπατακάκης, Λυκούδης, Μπαγεώργος, Μαργαρίτης, αποχώρησαν απο τη συνεδρίαση της ΠΓ, προεξοφλώντας ότι το επικείμενο έκτακτο Συνέδριο θα είναι διχαστικό, εάν βέβαια διεξαχθεί τελικά. Την Κυριακή τα σπουδαία, στη συνεδρίαση της ΚΠΕ.

Το ερώτημα είναι εάν ο κόσμος της ΑΑ συμφωνεί με μια τέτοια κίνηση.

Αναμένεται λοιπόν, σύμφωνα με τη συνήθη πρακτική της Ανανεωτικής Πτέρυγας, το επόμενο διάστημα να ενταθούν οι επιθέσεις απαξίωσης του Προέδρου του ΣΥΝ και επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, και οι διαρκείς πολιτικοί εκβιασμοί, από το βαρύ πυροβολικό της Πτέρυγας.

Σημαντική η διαφοροποίηση του Γιάννη Μπαλάφα, ο οποίος δήλωσε πως:

Υποστήριξα την πρόταση για διεξαγωγή εκτάκτου Συνεδρίου, επειδή θεωρώ ότι, μέσα από τη διεξαγωγή ενός δημοκρατικού, ουσιαστικού, ανοιχτού Συνεδρίου μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα κρίσιακά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν σήμερα την κατάσταση στο κόμμα και, ταυτόχρονα, οι αποφάσεις αυτού του Συνεδρίου μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά σε μια επανεκκίνηση του κόμματος, με δυναμισμό και έμπνευση.

Σύμφωνα με όσα είπε σήμερα το πρωί στο ρ/σ Κόκκινο στην εκπομπή "Λόγια στον Αέρα", ο Σπύρος Λυκούδης, ο Γιάννης Μπαλάφας θα ανακοινώσει την Κυριακή την συγκρότηση άλλης τάσης ή άλλου φορέα.

Αντιρρήσεις για την διεξαγωγή συνεδρίου εκφράστηκαν και από στελέχη του Αριστερού Ρεύματος.

Για μια ακόμα φορά η βάση του κόμματος σύρεται στη λογική των στοιχίσεων. Επιτέλους οφείλει να αντιδράσει. Είναι η μοναδική αρμόδια να αποφασίσει. Ο ΣΥΝ στα χέρια των μελών του.

Αφιερωμένο εξαιρετικά
Χειμερινοί Κολυμβητές: Καϊμακτσαλάν από τον δίσκο 23 κόκκινα φώτα (2009 LYRA)

η αφίσα της ταινίας Gone with the Wind του Victor Fleming, από την Wikipedia,

το βίντεο από http://www.youtube.com/user/Honterel

Αποχώρηση των μελών της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τη συνεδρίαση της Π. Γραμματείας του ΣΥΝ

από την σελίδα της Ανανεωτικής Πτέρυγας
ΔΗΛΩΣΗ 26/01/2010
 --------------------------------------------------------------------------------
Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ εκφράζει την πλήρη διαφωνία της με τη μεθοδολογία με την οποία η ηγεσία του ΣΥΝ οδηγεί το κόμμα σε έκτακτο συνέδριο.

Μέσα σε 6 μήνες για 4η φορά, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, αδιαφορώντας για την πολιτική συγκυρία, πιέζει το κόμμα για μια εσωστρεφή πορεία, χωρίς πολιτικό σχέδιο και με μοναδική στόχευση εσωκομματικές διευθετήσεις. Είναι προφανές ότι με εκβιαστικές διαδικασίες, ψιθυρολογίες και συκοφαντικές επιθέσεις οδηγείται ο ΣΥΝ σε ένα συνέδριο με ορατό τον κίνδυνο να κινηθούν «όλοι εναντίον όλων».

Προτείνεται Έκτακτο Συνέδριο για να χαραχτούν διαχωριστικές γραμμές μέσα στο κόμμα και να παρθούν αποφάσεις επιστροφής σε περιόδους όπου κάθε διαφορετική φωνή ήταν ένοχη και έπρεπε να εξοστρακιστεί.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα θεώρησε αναγκαίο να υπογραμμίσει ότι σήμερα χρειάζεται η ψύχραιμη αντιμετώπιση των όποιων προβλημάτων στο χώρο μας, με κριτήριο την πολιτική συνεννόηση στο εσωτερικό του ΣΥΝ και τον ανακαθορισμό της πολιτικής συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστήριξε την πρόταση για διενέργεια εσωκομματικού δημοψηφίσματος για τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εκφρασθεί με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες η γνώμη των μελών του κόμματος, χωρίς τη μάχη μηχανισμών σε ένα διχαστικό συνέδριο.

 Έστω και αυτή τη στιγμή πριν τη συνεδρίαση της ΚΠΕ καλούμε την ηγεσία του κόμματος να αλλάξει ρότα και να προσανατολιστεί σε μια κατεύθυνση πολιτικής συνεννόησης μέσα στον ΣΥΝ και ταυτόχρονα μαχητικής παρουσίας στην κοινωνία.

(η αφίσα της ταινίας Runaway Train του Andrei Konchalovsky από την Wikipedia, ΔΕΝ αποτελεί μέρος του πρωτότυπου κειμένου)

...the underlying tensions that eventually led to the breakup of the duo...

Το "Bridge Over Troubled Water" είναι το τραγούδι του τίτλου του τελευταίου άλμπουμ που ηχογράφησαν μαζί οι Simon and Garfunkel και κυκλοφόρησε στις 26 Ιανουαρίου 1970, αν και υπάρχει επίσης στο άλμπουμ τους "Simon & Garfunkel, Live 1969."

Η διαδικασία ηχογράφησης του τραγουδιού αποκάλυψε πολλές από τις υποβόσκουσες διαφωνίες και εντάσεις, που τελικά οδήγησαν στη διάλυσή του γκρουπ μετά την ολοκλήρωση του άλμπουμ. Συγκεκριμένα, ο Paul Simon έχει επανειλημμένα εκφράσει τη λύπη του επειδή επέμεινε να τραγουδήσει ο Art Garfunkel αυτό το τραγούδι σόλο, αφού η προσοχή εστιαζόταν στον Garfunkel και ο Simon υποβιβαζόταν σε απλό υποστηρικτή. Ο Art Garfunkel αρχικά δεν ήθελε να τραγουδήσει ως πρώτη φωνή θεωρώντας ότι δεν ήταν σωστό, γεγονός που επιβεβαίωσε αργότερα και ο ίδιος ο Simon.

Ο Art βέβαια χαρακτήρισε ως "σχεδόν βιβλική" τη στιγμή που το τραγούδησε στο Madison Square Garden το 1972.

Απόσπασμα πρόβας του "Bridge Over Troubled Water" από το τηλεοπτικό αφιέρωμα Simon & Garfunkel's "Songs Of America," που προβλήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1969.

Το υπόλοιπο τραγουδήστε το μόνοι...

When you're weary

Feeling small

When tears are in your eyes

I will dry them all I'm on your side

When times get rough

And friends just can't be found

Like a bridge over troubled water I will lay me down

Like a bridge over troubled water I will lay me down

When you're down and out

When you're on the street

When evening falls so hard

I will comfort you

I'll take your part

When darkness comes

And pain is all around

Like a bridge over troubled water I will lay me down

Like a bridge over troubled water I will lay me down

Sail on Silver Girl, Sail on by

Your time has come to shine

All your dreams are on their way

See how they shine

If you need a friend

I'm sailing right behind

Like a bridge over troubled water I will ease your mind

Like a bridge over troubled water I will ease your mind

τα στοιχεία, ο τίτλος κ' η φωτό από την Wikipedia,

οι στίχοι από Lyricsfreak.com © 2009,

το βίντεο από http://www.youtube.com/user/iamarock65

Άλλοτε οι «όμορφες», σήμερα οι «λαθραίοι»

Ημερομηνία δημοσίευσης: 24/01/2010 ΑΥΓΗ

της  ΑΓΓΕΛΙΚΑΣ ΨΑΡΡΑ

Δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια στις ιστορικές αναλογίες. Κουβαλάνε έναν υπόρρητο διδακτισμό και καμώνονται πως έχουν τη δύναμη να προλέγουν τα μελλούμενα. Μόνο που τη φορά αυτή ο πειρασμός είναι μεγάλος -και οι ομοιότητες σημαίνουσες. Εξηγούμαι: η συζήτηση («δημόσια διαβούλευση», στο κυβερνητικό ιδίωμα), που διεξάγεται τη στιγμή αυτή με θέμα την ψήφο των μεταναστών, διαθέτει εκπληκτικές συγγένειες με τη -λησμονημένη πια- διαμάχη, που πριν από ογδόντα χρόνια συνόδευσε την αργόσυρτη διαδικασία παροχής στις γυναίκες των πολιτικών τους δικαιωμάτων.

Ήταν καλοκαίρι του 1929, όταν, ύστερα από κάμποσες αναβολές, έφτανε επιτέλους στη Βουλή το αίτημα για άμεση ρύθμιση του προβλήματος της γυναικείας ψήφου Θυμίζω επί τροχάδην ότι από το 1925 είχε εγκριθεί τροπολογία στον νόμο «περί δήμων και κοινοτήτων» (άρθρο 31), σύμφωνα με την οποία «διά διατάγματος εφʼ άπαξ εκδιδομένου» ήταν δυνατόν να παραχωρηθεί από το 1927 «δικαίωμα ψήφου κατά τας δημοτικάς εκλογάς εις τας γυναίκας αίτινες συνεπλήρωσαν το 30όν έτος της ηλικίας των και γνωρίζουσιν ανάγνωσιν και γραφήν». Η συζήτηση, επομένως, του 1929 αφορούσε την -ήδη υπεσχημένη- έκδοση ενός διατάγματος που θα έδινε αυτομάτως στις γυναίκες τη δυνατότητα να ψηφίσουν -και όχι να ψηφιστούν- στις δημοτικές εκλογές, και μάλιστα με τους δύο κρίσιμους για την εποχή περιοριστικούς όρους της ηλικίας και της μόρφωσης.

Μολαταύτα, οι αντιστάσεις που έμελλε να συναντήσει το ιδιαίτερα άτολμο μέτρο υπήρξαν σκληρές, τόσο εντός όσο και εκτός Κοινοβουλίου. Πράγματι, το πρώτο αυτό δειλό βήμα προς την κατάκτηση της χειραφέτησής τους (για να ανατρέξουμε στη μεσοπολεμική φεμινιστική ορολογία), θα έφερνε τις γυναίκες τού 1930 αντιμέτωπες με απρόσμενες πολιτικές και κοινωνικές αγκυλώσεις.

Δημοσκοπήσεις για να «ταξινομήσουν» τις αντιρρήσεις της (ανδρικής) «κοινής γνώμης» δεν υπήρχαν ακόμη, ούτε και κεντρικά δελτία ειδήσεων για να τις παρουσιάσουν με συμπάθεια. Τα υλικά, πάντως, που διαθέτουμε μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας της εποχής δεν ήταν διόλου εξοικειωμένο με την ιδέα της ψήφου των γυναικών -έστω και μιας τόσο κουτσουρεμένης ψήφου. Ούτως ή άλλως, ρητές διαφωνίες με την έκδοση του περίφημου διατάγματος εκφράζονταν από όλο το πολιτικό φάσμα: ακόμη και το κυβερνητικό στρατόπεδο εμφανιζόταν διχασμένο, όσο κι αν ο Βενιζέλος προσπαθούσε να καθησυχάσει τους βουλευτές του ότι και μετά την προσέλευση των γυναικών στην κάλπη «ο ήλιος θα ανατέλλη και πάλιν εξ ανατολών και το φεγγάρι από το ίδιο μέρος». Απορριπτική ήταν και η αριστερά, υποστηρίζοντας ότι οι περιορισμοί που προέβλεπε ο νόμος σκόπευαν στον αποκλεισμό των εργαζόμενων γυναικών.

Πολλές και από διαφορετικές πλευρές οι αντιδράσεις, διευκόλυναν τους «γραφικούς» να δώσουν τον τόνο στη συζήτηση. Στη Βουλή, για παράδειγμα, θα υποστηριζόταν, μεταξύ άλλων φαιδρών, ότι το εκλογικό δικαίωμα δεν έπρεπε να εκχωρηθεί στις νέες και όμορφες γυναίκες. Στο κλίμα αυτό, οι φεμινίστριες του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας επιχειρούσαν να επιτύχουν την έκδοση του διατάγματος, πιέζοντας ταυτόχρονα για άρση των περιορισμών του νόμου. Παρά τις προφανείς αδυναμίες του, ο νόμος δημιουργούσε, κατά τη γνώμη τους, ένα προηγούμενο που δύσκολα θα μπορούσε να ανατραπεί.

 Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: η (μερική) άρση του πολιτικού αποκλεισμού μιας κοινωνικής κατηγορίας δεύτερης διαλογής (των γυναικών τότε, των μεταναστών σήμερα), ακόμη κι όταν επιχειρεί- ται με το σταγονόμετρο (δημοτική αποκλειστικά ψήφος, περιορισμοί ως προς το εκλέγεσθαι), προσλαμβάνεται ως κίνηση ανατρεπτική, ικανή να διαταράξει δύσκολα κατακτημένες κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες. Δεν πρόκειται απλώς για τον τρόμο «αλλοίωσης» του εκλογικού σώματος, οπότε και επηρεασμού του εκλογικού αποτελέσματος. Τα φοβικά σύνδρομα που αφυπνίζει η είσοδος των εκάστοτε αποσυνάγωγων στο άβατο της πολιτικής συνδέονται με τις αρχαϊκότητες μιας κοινωνίας, η οποία συνεχίζει, παρά το πέρασμα των χρόνων, να επικαλείται την «εθνική καθαρότητα» ως θεμέλιο της επιβίωσής της.

Η «καθαρότητα» του έθνους έχει βέβαια κι αυτή την ιστορικότητά της: αν η «εκθήλυνση» συνιστούσε κάποιες στιγμές βασικό κίνδυνο διάβρωσης του εθνικού σώματος, η παμπάλαιη αγωνία για την αμόλυντη «αιματολογική» του σύνθεση μοιάζει σήμερα να σηκώνει και πάλι κεφάλι.

Καλό θα ήταν να τέλειωναν εδώ οι συγκρίσεις. Γιατί το διά- ταγμα για την κολοβή ψήφο των γυναικών εκδόθηκε στις αρχές του 1930, αλλά η συνέχεια έδειξε πως υπάρχουν μύριοι τρόποι καταστρατήγησης μιας ανεπιθύμητης νομοθετικής ρύθμισης: κρατικοί υπάλληλοι, δημοτικοί άρχοντες και εκκλησιαστικοί παράγοντες φρόντισαν να την ακυρώσουν στην πράξη, δυσχεραίνοντας αφάνταστα την εγγραφή των γυναικών στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους. Ένα χρόνο αργότερα, ελάχιστες ήταν οι γυναίκες που είχαν κατορθώσει να υπερβούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια και να προμηθευτούν το εκλογικό τους βιβλιάριο. «Η δημοτική ψήφος δόθηκε στις Ελληνίδες όπως πετιέται ένα ξεροκόμματο σʼ ένα σκυλί που γαυγίζει», σημείωνε με οργή η Αύρα Θεοδωροπούλου τον Νοέμβριο του 1930.

Η Συνέντευξη τύπου του Αλ. Αλαβάνου (25.01.10)

Τα Δέκα σημεία της Ομιλίας του Αλέκου Αλαβάνου -κείμενο- και οι απαντήσεις στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων -video- από το site της ΕΟΣ.

Οι 23 πρότειναν, οι άλλοι τι λένε;

του Νίκου Τσιγώνια
24.01.10 από την ΕΠΟΧΗ

Βασικό στοιχείο της κριτικής που ασκείται στην πρωτοβουλία των 23, της παμψηφίας δηλαδή σχεδόν των μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε για προφανείς λόγους άλλοτε όμως και καλόπιστα είναι το εξής: αντιμετωπίζονται τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ αν ένας άνθρωπος, ο Φώτης Κουβέλης εν προκειμένω ή και κάποια άλλα στελέχη, ή έστω και ολόκληρη η Ανανεωτική Πτέρυγα, συναισθανθεί τις ευθύνες που έχει απέναντί του; Και αμέσως μετά παρατίθενται από πολλούς συντρόφους τα άλλα, τα πολλά, αυτά που βασανίζουν και καθηλώνουν εδώ και καιρό στα χαμηλά το χώρο. Οι διαφωνίες, οι τακτικισμοί, η ασυναισθησία προσώπων και συνιστωσών, που αρνούνται ή διστάζουν να επενδύσουν ιδέες, προσφορά και κάθε μέσο για την ανάπτυξη της κοινής μας προσπάθειας, η αδυναμία συνεννόησης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στους μαζικούς χώρους πολλές φορές και η αδυναμία κοινής δράσης, η γραφειοκρατική – συγκεντρωτική – αλυσιτελής δομή της οργάνωσής του. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα πείσματα, τα μικροσυμφέροντα που αναπαράγουν μηχανισμούς και τιμάρια, που θέτουν το εγώ ή το «εμείς οι λίγοι και εκλεκτοί» πάνω απ’ τους πολλούς. Όλος αυτός ο προβληματισμός και ιδιαίτερα οι τελευταίες πλευρές ξεκινούν από βάση σίγουρα πραγματική. Αρκετοί/ές, συλλογικότητες αλλά και πρόσωπα δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να τα θέτουμε.
Στην περίπτωση όμως της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» τα πράγματα είναι αλλιώς. Η τάση με το πλέον ψευδεπίγραφο όνομα –κάποιοι γνωρίζουμε καλύτερα και οφείλουμε να το αποδείξουμε συστηματικά αυτό–, η διαχρονικά πιο συντηρητική τάση, η ανέκαθεν πλέον επιφυλακτική, απέναντι στο βάθεμα και την οριστική ρήξη με το δογματισμό, από τα χρόνια του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου η πλέον επιφυλακτική απέναντι στον αυτόνομο συνδικαλισμό, απέναντι στα νέα κινήματα, η πιο αρνητική τάση απέναντι στην οικολογία, το φεμινιστικό κίνημα, τα νέα μηνύματα από το χώρο της νεολαίας, αλλά ακόμη και σήμερα όπως και τότε η πιο αυταρχική, η πιο συγκεντρωτική, η πιο ηγετική, η πιο ετεροκαθοριζόμενη από τις αποφάσεις άλλων πολιτικών κέντρων και κομμάτων, αυτή η τάση, η εντός πολλών εισαγωγικών «Ανανεωτική Πτέρυγα» κινείται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά με βάση άλλο ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο.
Οι στροβιλισμοί, οι δισταγμοί, οι τακτικισμοί, οι μεγάλοι και μικροί ηγεμονισμοί στοιχίζουν αναμφισβήτητα πολύ στο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όμως όσοι συμμετέχουν δρουν μαζί και συζητούν στο κοινό συλλογικό μας σώμα, έχουν ελπίδα και πιθανότητες κάποια στιγμή να ξεκολλήσουν. Από εκείνους όμως που ψάχνεις και δεν βρίσκεις σχεδόν ποτέ στις κοινές διαδικασίες, ποτέ στην προσπάθεια να συντεθούν οι απόψεις, ποτέ στους δρόμους και τις διαδηλώσεις, τι μπορείς να περιμένεις;
Απ’ όσους εκμεταλλεύονται τη δεσπόζουσα θέση τους για να αμφισβητήσουν 9 στις 10 φορές τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ίδιου του κόμματός τους, για να αποδομήσουν το ίδιο το κοινό μας σπίτι, για να αρνηθούν την ιδιότητα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, για να συνταχθούν ουσιαστικά με τις κορώνες – που θα ήταν τουλάχιστον γραφικές αν μέσα στο φαύλο κύκλο δεν απέβαιναν επιζήμιες – για τον παρακμιακό, αριστερίστικο, νεοσταλινικό ΣΥΡΙΖΑ!
Ας μας υποδείξουν λοιπόν οι σύντροφοι/σσες της κοινοβουλευτικής ομάδας τουλάχιστον όσες/οι μπορούν και θέλουν να διαφοροποιηθούν πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση. Πόση υπομονή, πότε να δοθεί και ποια να είναι η απάντηση;
Οι 23 έδωσαν τη δική τους εκδοχή. Έτσι σκέφτηκαν (κι όπως φαίνεται σκέφτηκαν πολύ) έτσι έπραξαν. Και έπραξαν μάλλον σωστά. Και είναι πρωτοφανής η απαίτηση όλοι οι πλην Συνασπισμού στο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε τόσο μεγάλα προβλήματα να σιωπούν. Να μην δικαιούνται να ομιλούν και να παρεμβαίνουν και να αντιμετωπίζονται σαν παρείσακτοι ή μήπως σαν παρίες όταν διεκδικούν να αναλάβουν το ρόλο που οι κοινές ομόφωνες αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ορίσει.
Ας βοηθήσουν όσοι απ’ τους βουλευτές μας έχουν τη διάθεση να απαντήσουμε μαζί σε μερικά κρίσιμα ηθικοπολιτικά ερωτήματα. Δικαιούνται για παράδειγμα ν’ αποτελούν οι βουλευτές ένα ανεξάρτητο και ανεξέλεγκτο πολιτικό κέντρο; Ο σύντροφος Τάσος Κουράκης έδωσε μία πρώτη σε σωστή πιστεύουμε κατεύθυνση, απάντηση. Πόσο μακριά δικαιούνται να φθάνουν επικαλούμενοι τις προσωπικές τους ψήφους; Πώς αυτές αποκτήθηκαν, ποιος ο ρόλος των κομματικών φορέων, των κινημάτων ή και της τηλεόρασης; Και αν σίγουρα ο θαυμασμός του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου καθώς και μία συνεχής τηλεοπτική παρουσία μπορούν να εξασφαλίσουν σε κάποιους προσωπικές ψήφους μπορούν να εξασφαλίσουν μήπως και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε ένα κόμμα της αριστεράς στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο; Θα μπορούσε δηλαδή να διαθέτει σήμερα κοινοβουλευτική ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ άρα και εκπροσώπους και επικεφαλής, αν δεν υπήρχαν αυτές οι διάσπαρτες μικρές φλογίτσες, αν δεν άναβαν τα τρεμάμενα φωτάκια των πάρκων, των καμένων δασών, των υπερασπιστών των δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης και του διεθνισμού, των φόρουμ και των πορειών ειρήνης, οι σπίθες που ανάβουν με το πείσμα κάποιων νέων ανθρώπων που κατορθώνουν να βλέπουν σωστά και να μπαίνουν στη δράση, να συντηρούν την ελπίδα ενός άλλου κόσμου και μιας άλλης αριστεράς που η συνείδησή της γεννιέται με οδύνες αλλά συλλογικά και στους δρόμους; Εκεί δηλαδή που ορισμένα από τα μέλη της Κ.Ο όλο και σπανιότερα εμφανίζονται;
Η απάντηση σε όλα αυτά οφείλει άμεσα να δοθεί απ’ τον κόσμο μας. Ο Συνασπισμός το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίδα απαραίτητη για να υπάρξει ισχυρή ενωτική προοπτική, ο κόσμος δηλαδή του Συνασπισμού, υπάρχει αυτή τη φορά πλήθος ενδείξεων πως δεν θα πέσει στην παγίδα. Δεν θ’ απεμπολήσει την ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ αντί πινακίου μιας εσωτερικής καθηλωτικής ισορροπίας τρόμου. Θα καταλάβει, καταλαβαίνει ήδη από πού προέρχεται ο πραγματικός κίνδυνος. Οι συνιστώσες, επίσης, οφείλουν να σκεφθούν σοβαρά. Ένα πολιτικό σχέδιο χρειάζεται και όχι πολλά.
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνοντας παντού το ΣΥΡΙΖΑ, περιφρουρώντας την ενότητα και μαζικότητά του θα μπορέσει να βάλει ταυτόχρονα και τα όρια. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο τις συνέπειες της κρίσης, χρειάζεται την παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο δικομματισμός και η κυβερνητική πολιτική χρειάζονται αντίπαλο και όχι συνομιλητή. Αυτή η ανάγκη, θέτει τα όρια.

(η αφίσα της ταινίας 23 από την Wikipedia. Δεν περιλαμβάνεται στο αρχικό άρθρο.)

Θα γίνει επιτέλους κόμμα ο ΣΥΝ;

Θα γίνει επιτέλους κόμμα ο ΣΥΝ;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ 19.07.09 από το blog της ΑΥΓΗΣ

Υπάρχει κι ένας κόσμος που ελπίζει ότι με την ολοκλήρωση σήμερα των εργασιών του Πανελλαδικού Σώματος του ΣΥΡΙΖΑ θα τελειώσουν οι τριβές, οι μπηχτές, οι αγριότητες και οι αντιπαραθέσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα. Ότι θα περάσει επιτέλους ο «χώρος» σε κατάσταση συνεννόησης και προετοιμασίας για μάχη. Κι αυτό γιατί δεν βρισκόμαστε, δυστυχώς, σε μετεκλογική, αλλά σε προεκλογική περίοδο. Και από ένα σημείο και πέρα, αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι, θα ήταν σκόπιμο το θέμα να αλλάξει: να αρχίσουν δηλαδή οι ορεξάτοι να συζητούν όχι γιατί η αριστερά έχασε στις ευρωεκλογές, αλλά γιατί θα χάσει στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.

Όποιος θέλει να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και εσωκομματικές νίκες, με γεια του με χαρά του. Η ψευδής συνείδηση δεν είναι κάτι σπάνιο, ακόμα και στην αριστερά. Αλλά όποιος καταφέρει να ξεφύγει κάπως από το μαγνητικό πεδίο των τριβών, από την κληρονομική ασθένεια να θέλει να «στηρίξει» τον τάδε, τον δείνα, την άλφα τάση ή τη βήτα κατάσταση, μόνο αισιόδοξος δεν μπορεί να είναι. Κι αυτό έχει να κάνει όχι με τις δυνατότητες της αριστεράς, αλλά με την άρνηση ή την αδυναμία πολλών από τους αρμοδίους να κατανοήσουν ότι ήδη ετοιμάζουν το επόμενο λάθος τους.

Η τελευταία Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού -μια δοκιμασία για όσους την παρακολούθησαν «απ’ έξω»- ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Γιατί εκεί δημοσιογράφοι και «παρατηρητές» είδαν ένα Σώμα που δεν εκπροσωπούσε ένα, αλλά δυόμισι κόμματα. Με το συμπάθιο, αλλά να διακηρύσσουμε -πολύ σωστά- ότι κάνουμε μια προσπάθεια όλα να συμβούν στο φως και όχι στο παρασκήνιο, και τελικά όλα, ή τα πιο ουσιαστικά, να κρίνονται και να αποφασίζονται στο παρασκήνιο του παρασκηνίου δεν είναι ελκυστική εικόνα, όπως και να το κάνουμε. Και δεν προσφέρεται φυσικά ούτε για στράτευση, ούτε για αισιοδοξία.

Πάλι με το συμπάθιο, αλλά να ανοίγει η σοβαρότατη διαδικασία εκλογής γραμματέα του κόμματος και ο εκπρόσωπος ενός από τα «έσω κόμματα» (τα κόμματα μέσα στο κόμμα) να δηλώνει από το βήμα «ΕΜΕΙΣ θα ψηφίσουμε λευκό γι’ αυτό και γι’ αυτό τον λόγο», μπορεί να θεωρείται συνηθισμένο και άκρως δημοκρατικό από τους θιασώτες της χαλαρής κομματικής συνομοσπονδίας, αλλά παραπέμπει οπουδήποτε αλλού εκτός από κόμμα που ετοιμάζεται να δώσει την πιο κρίσιμη μάχη του. Και η απόλυτη πειθαρχία των λευκών, όπως και των «ναι», επιβεβαιώνει τους χειρότερους φόβους και όχι την εσωκομματική δημοκρατία. Κι ύστερα εξανίστανται ορισμένοι για την «κάρτα του ΣΥΡΙΖΑ» και διακηρύσσουν ότι έχουν «μία κάρτα, αυτή του ΣΥΝ». Αλήθεια;

Τρίτη φορά με το συμπάθιο, αλλά Κεντρική Επιτροπή αριστερού κόμματος, με συντεταγμένους «οπαδούς» που χειροκροτούν μανιωδώς τους «δικούς τους» και αποδοκιμάζουν με τα χέρια στις τσέπες τους «άλλους», είναι μια εικόνα εντελώς απωθητική, για όποιον τουλάχιστον θέλει να είναι έξω από αυτή.

Το δημοσιογραφικό ερώτημα είναι: η ίδια εικόνα υπάρχει και παρακάτω; Όσο να ‘ναι, γίνεται μια προσπάθεια... Τι άλλο να σκεφτεί κανείς όταν τέσσερις γραμματείς νομαρχιακών διακηρύσσουν στη χτεσινή "Αυγή" ότι για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα αιτία είναι η πτώση της αριστεράς στην Ευρώπη και το δυσμενές κλίμα που δημιούργησαν οι κάθε λογής αντίπαλοι; Ή όταν ντροπαλά αποδίδουν την ήττα σε ένα από τα έσω κόμματα του κόμματος; Ή όταν διακηρύσσουν τη στήριξή τους στα εκλεγμένα όργανα του κόμματος; Δηλαδή τα εκλεγμένα όργανα δεν έχουν καμιά ευθύνη για το αποτέλεσμα και απλώς χρειάζονται δημόσια στήριξη! Στήριξη απέναντι σε ποιον;

Τούτων λεχθέντων, η κατάληξη είναι μία από τα ίδια: Το πρόβλημα δεν είναι αν θα γίνει ή δεν θα γίνει κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι αν θα αποφασίσει να γίνει κόμμα ο Συνασπισμός. Γιατί αν δεν το πάρει απόφαση να συμπεριφερθεί ως ένα ενιαίο κόμμα, να σοβαρευτεί, να λάβει άμεσα, συντονισμένα, ακόμα και έκτακτα μέτρα (οργάνωσης, όχι άλλου είδους, μη μας μπαίνουν ιδέες) μπροστά στην πιο κρίσιμη μάχη της ιστορίας του, τότε... Σαββόπουλος: όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

(η αφίσα από το http://www.freeringtonesfyi.com/. Δεν αποτελεί μέρος του αρχικού άρθρου)

Διαβάστε ΕΣ ΑΥΡΙΟΝ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ

ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ *

Οι τσαγκαράδες να φτιάνουν όπως πάντα γερά πα-
      πούτσια
Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται με το αναλυ-
      τικό πρόγραμμα του Υπουργείου
Οι τροχονόμοι να σημειώνουν με σχολαστικότητα
      τις παραβάσεις
Οι εφοπλιστές να καθελκύουν διαρκώς νέα σκάφη
Οι καταστηματάρχες ν' ανοίγουν και να κλείνουν
      σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο
Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην άνο-
      δο του επιπέδου παραγωγής
Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα στην κά-
      θοδο του επιπέδου καταναλώσεως
Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους
      και να μην πολιτικολογούν
Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδωκούνται πέραν ενός
      λογικού ορίου
Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν και εκτά-
      κτως μόνον, κατ' επιταγήν
Ο τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει εις
      ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτάς
Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιή-
      ματα.

  *Πρόκειται περί προσχεδίου, ως ο τίτλος, και προσφέρεται εις ελευθέραν
δημοσίαν συζήτησιν. Μετά τας ακουσθησομένας απόψεις θα γίνει τελική
επεξεργασία υπό ομάδος εγκρίτων Ποιητών και θα παραδοθεί εις το
κοινόν προς γνώσιν και αναμόρφωσιν.

Μανόλης Αναγνωστάκης

μια πρόσφατη προσθήκη στο προσχέδιο ( συγγνώμη από τον ΠΟΙΗΤΗ για την αυθαίρετη χρήση και παρέμβαση στο ποίημά του):
      Οι μη εκλεγμένοι με 14.369 ψήψους να μην ομιλούν

το ποίημα από "Μανόλης Αναγνωστάκης ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1941-1971"  Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ
η φωτό από την Wikipedia

Morales deplores US 'occupation' of Haiti

Carlos Valdez, Associated Press

LA PAZ, Bolivia --

President Evo Morales said Wednesday that Bolivia would seek U.N. condemnation of what he called the U.S. military occupation of earthquake-stricken Haiti.

"The United States cannot use a natural disaster to militarily occupy Haiti," he told reporters at the presidential palace.

"Haiti doesn't need more blood," Morales added, implying that the militarized U.S. humanitarian mission could lead to bloodshed.

His criticism echoed that of fellow leftist, Venezuelan President Hugo Chavez, who said Sunday that "it appears the gringos are militarily occupying Haiti."

Washington has dispatched some 11,500 troops to the poor Caribbean nation since the Jan. 12 quake and says the number could reach 16,000 by the weekend.

It says their primary mission is to speed distribution of aid, in part by providing security at distribution points and escorting aid convoys.

When asked Wednesday about the possibility of the U.N. General Assembly condemning the U.S., assembly spokesman Jean Viktor Nkolo pointed to previous U.N. statements expressing gratitude for U.S. help in Haiti.

The United Nations will soon sign an agreement with the U.S. stipulating the U.N. as the lead organization for security in Haiti, Edmond Mulet, acting U.N. special envoy to Haiti, said Tuesday.

The U.N. also resolved to add 3,500 international military and police peacekeepers to the 8,100-strong contingent already in Haiti, which includes Bolivians.

Δεν δικαιούμεθα να ομιλούμε, μας είπαν μερικοί…

Σχόλιο του μέλους της Γραμματείας της ΑΚΟΑ, Πάνου Λάμπρου, για τις δηλώσεις που ακολούθησαν της κοινής δήλωσης 23 μελών της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Διαβάζοντας προσεχτικά τις δηλώσεις αυτές δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε ορισμένες απορίες:

1. Γιατί άραγε το κείμενο συνιστά ευθεία επίθεση κατά του Συνασπισμού ή παρέμβαση στα εσωτερικά του; θα μπορούσε η κατηγορία αυτή να είχε βάση αν ο σύντροφος Κουβέλης εκπροσωπούσε αποκλειστικά τον Συνασπισμό. Αλλά όσο γνωρίζουμε ο Φ. Κουβέλης είναι ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ενταγμένων και ανένταχτων. Υπό αυτή την έννοια οι δηλώσεις και η στάση του, μας αφορούν εξίσου. Εκτός αν όσοι εξαπολύουν τα βέλη τους στο κείμενο των «23» θεωρούν ότι τα ζητήματα αυτά είναι υπόθεση του Συνασπισμού και μόνο. Αλλά αυτό ούτε ευσταθεί, ούτε και θα το δεχτούμε. Άλλωστε η στάση του Φ. Κουβέλη σε σειρά θεμάτων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με ρητές αποφάσεις εκτός των άλλων, οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ, συνδιασκέψεων κτλ., και με αποφάσεις της ηγεσίας του Συνασπισμού.

2. Κάποιοι είπαν ότι οι «23» θέλουν να φιμώσουν τη διαφορετική άποψη. Μόνο, που στην προκειμένη συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Προφανώς και ο σύντροφος Κουβέλης -όπως και όλοι μας-, έχει δικαίωμα να διατυπώνει ελεύθερα την άποψή του. Αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να σεβόμαστε τις συλλογικές αποφάσεις, τον κόσμο που ψήφισε το κοινό μας εγχείρημα και φυσικά να κινούμαστε με βάση το σχέδιο που έχουμε δημόσια εξαγγείλει, σχέδιο ανταγωνιστικό ως προς τα αντίστοιχα του δικομματισμό και φυσικά της κυβέρνησης. Διαφωνούμε με τις προτάσεις του για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ στις αυτοδιοικητικές εκλογές, για τη ψήφιση του Κ. Παπούλια και για τη συμμετοχή στον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο αλλά δεν είναι αυτό, που κυρίως, μας ενοχλεί. Μας ενοχλεί η ηχηρή δική του απουσία, αλλά και άλλων στελεχών από τις συλλογικές μας διαδικασίες, οι απαξιωτικές δηλώσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ, η άρνησή τους να ενταχθούν –με τις όποιες διαφωνίες τους- στην κοινή μας πορεία. Ο Φώτης Κουβέλης, άλλωστε, απάντησε «ίδωμεν» σε ερώτηση δημοσιογράφου τι θα γίνει αν το κόμμα του αποφασίσει να μην στηρίξει τον Κ. Παπούλια για πρόεδρο Δημοκρατίας. Αυτό το «ίδωμεν» είναι που προβληματίζει, που είναι αναντίστοιχο του θεσμικού του ρόλου και όχι η διατύπωση διαφορετικής άποψης. Στην ουσία ο Φ. Κουβέλης χρησιμοποιεί τη δεσπόζουσα θέση του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, για να λειτουργεί ως εκφραστής της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού.

3.Καλοπροαίρετοι επικριτές του κειμένου, υποστηρίζουν ότι δεν έπρεπε να εμπλακούν στη διένεξη αυτή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκτός Συνασπισμού. Δεν έχουν δίκιο. Όλο το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε όλοι και όλες μας μια σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα σε στελέχη του Συνασπισμού. Το ζήσαμε και το παρακολουθήσαμε, ως ΑΚΟΑ, στη μεγαλύτερη διάρκειά του διακριτικά. Φαίνεται, όμως, ότι η διακριτικότητά μας, εκλήφθηκε ως αδυναμία, ως παραδοχή ότι μόνο ο «μεγάλος αδελφός» έχει δικαίωμα να ομιλεί και να ασκεί κριτική

4.Εμείς είπαμε κάτι απλό και αυτονόητο για κάθε συλλογικό οργανισμό. Ότι ο εκπρόσωπός μας στη Βουλή πρέπει να εκπροσωπεί, τα μέλη του κόμματος στο οποίο ανήκει, εμάς, τις άλλες συλλογικότητες, τις ανένταχτες και τους ανένταχτους, τον ΣΥΡΙΖΑ ολόκληρο δηλαδή. Αυτός είναι ο θεσμικός του ρόλος, ρόλο που αποδέχτηκε όταν του έγινε η πρόταση. Διαφορετικά, αν αυτό δεν μπορεί να το κάνει –γιατί ίσως δεν του το επιτρέπει η άποψη και η συνείδησή του- μόνος του θα έπρεπε να πάρει την πρωτοβουλία να πει «μένω απλός βουλευτής». Δεν μπορεί να θέλεις να ηγείσαι ενός πολιτικού σχηματισμού και να τον απαξιώνεις. Δεν μπορεί να είσαι ο θεσμικός του εκπρόσωπος στη Βουλή και να μην συνδιαλέγεσαι μαζί του. Δεν μπορεί να εκλέγεσαι στο όνομά του και να μην σέβεσαι τις συλλογικές του αποφάσεις. Ή μήπως μπορεί;

Πάνος Λάμπρου μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ

Στο τάγμα της Μνήμης υπηρετώντας ...*

ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
*
Σ΄είδα απ΄τ΄αμπέλια ν΄ανεβαίνεις
τα κλήματα περίπαθα μπλεγμένα στις ακτίνες σου
σ΄είδα από τα νερά τα κύματα να σε φθονούνε,
από της φυλακής το παραθύρι σου φώναξα το χαίρε,
από τους ώμους του έρωτα κι ανάμεσα από τα φιλιά, πάνω από τους καπνούς της μάχης.

Στ΄αλήθεια ευτύχησα γιατί δεν έγινα
δούλος κι αφέντης κανενός,
σ΄απόκτησα ξέροντας πως ανήκεις
σ΄όλα τα μάτια που σε βλέπουν.

("Σ΄ ΑΠΟΧΤΗΣΑ", από την ποιητική συλλογή Ουρανία, Κέδρος, 1978)


ΑΥΓΗ  - ΕΝΘΕΜΑΤΑ -  ΕΝΤΟΣ ΦΥΛΟΥ  Ημερομηνία δημοσίευσης: 21/01/2010

Τα κείμενα για τις εξόριστες είναι μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο «Στρατόπεδα Γυναικών», εκδόσεις Αλφειός. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τα «θαμμένα τετράδια», όπως ονομάστηκαν, κρυμμένα στις κουφάλες των δέντρων στο Τρίκερι και είναι τα βιώματα των γυναικών στους τόπους εξορίας: Χίο, Τρίκερι, Μακρόνησο και πάλι Τρίκερι. Είναι ένα υλικό που περιέσωσε η Ρόζα Ιμβριώτη και εξέδωσε η Βικτώρια Θεοδώρου.


Επιμέλεια: Λίτσα Δουδούμη, Τασούλα Βερβενιώτη


ΧΙΟΣ:
Στρατόπεδο πειθαρχημένης διαβίωσης
«Απαγορεύονται όλα. Καμία κίνηση πια στο στρατόπεδο. Κανένας παλμός ζωής. Μήτε τραγούδια μήτε χοροί μήτε γέλια. Απαγορεύονται ακόμη και οι παρέες, οι ζωηρές κουβέντες, το διάβασμα. «Εδώ δεν είναι ταβέρνα, είναι στρατόπεδο πειθαρχημένης διαβίωσης» φώναζε ο Δήμου. Και η πίεση όλο και μεγάλωνε. Λιγόστεψαν ακόμα περισσότερο το νερό, το συσσίτιο, τις ώρες εξόδου. Έσφιγγαν τον αποκλεισμό μας απ' τον έξω κόσμο, μας έκοβαν την αλληλογραφία, έκαναν τη ζωή μας πιο μαρτυρική. Στις διαμαρτυρίες μας απαντούσαν: «Κάνετε δήλωση να πάτε σπίτια σας, να ησυχάσετε κι εσείς κι εμείς. Δήλωση. Σε κάθε βήμα σκοντάφταμε σ' αυτή τη λέξη. Δήλωση ζητούσε ο Στενός, γιατρός του στρατοπέδου, απʼ τις άρρωστες που βαριά κείτονταν στο στρώμα. Δήλωση ζητούσε ο Ζέρβας από μια μικρομάνα, που το παιδί της πέθαινε, για να επιτρέψει την μεταφορά του στο νοσοκομείο. Δήλωση ζητούσαν απʼ τις χαροκαμένες ανταρτομάνες. Δήλωση απ' τις μικρομάνες, όταν άρπαξαν τα παιδιά τους να τα κλείσουν στο ορφανοτροφείο. Μα τα δικά μας αυτιά ήταν κλειστά. «Δεν αποκηρύχτω το παιδί μου εγώ» είπε μια μάνα με αγανάκτηση. Και μια πολύ γριούλα, ογδόντα χρονών και πάνω, απαντάει χαρακτηριστικά: «Δεν ξέρω 'γω απ' τα πολιτικά γιε μ', μα δούλωση δεν κάνω».

ΤΡΙΚΕΡΙ:
Ζωή στους βράχους

Όταν καταλάγιασε κάπως η ταραχή της μεταφοράς μας στο Τρίκερι και βάλαμε τα θεμέλια για μια καινούργια ζωή, ζητήσαμε αυθόρμητα νʼ ασχοληθούμε με τη μόρφωση, όπως μπορούσαμε. Στο κάτω στρατόπεδο είχαμε διακόσιες τριάντα αναλφάβητες γυναίκες και τριακόσιες ογδόντα αγράμματες, που ήξεραν δηλαδή να γράφουν μονάχα τ' όνομά τους. Άρχισαν από το αλφαβητάριο -που ήταν και μοναδικό σε κάθε λόχο- αντιγράφοντάς το, προσπαθώντας με πολύ κόπο να μάθουν γράμματα. Συνήθιζαν να γράφουν στην άμμο και στο χώμα, γιατί δεν υπήρχαν χαρτιά και μολύβια, με ενθουσιασμό και επιμονή. Οι μαθήτριες στις μεσαίες και τελευταίες τάξεις δημοτικού έφταναν τις τετρακόσιες εβδομήντα, που και αυτές τις είχαν αναλάβει οι δασκάλες στα κυριότερα μαθήματα. Ελληνικά, σύνθεση στη δημοτική γλώσσα, μαθηματικά, γεωγραφία, ιστορία και φυσική. Οι καθηγήτριες απασχολιόνταν με τις ογδόντα μαθήτριες του γυμνασίου και τους δίδασκαν αρχαία και νέα ελληνικά, μαθηματικά, φυσικά, ιστορία κ.λπ. Είχαν ακόμα και δεκαπέντε κοπέλες που προετοιμάζονταν για ανώτερη σχολή. Έτσι δασκάλες και καθηγήτριες δούλευαν αδιάκοπα δεκαοχτώ με είκοσι ώρες τη βδομάδα και ήταν όλες μαζί πενήντα δύο. Η προσπάθειά μας για τη μόρφωση ήταν καθολική και δεν γνώριζε εμπόδια. Στα χωράφια, στους βράχους, μέσα στ' αντίσκηνα και πέρα στα πηγάδια ακόμα, περιμένοντας το νερό, παντού όπου υπήρχε τόπος παράμερος έβλεπες την ομάδα με τις μαθήτριες και τη δασκάλα. Εκεί που έκαναν πως έπλεκαν ή έραβαν κρατούσαν το βιβλίο κι άκουγαν τα μαθήματα με προσοχή και φόβο. Καθημερινά στους λόχους εξακόσιες τόσες γυναίκες απασχολιόνταν με τα μαθήματα.

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ:
Ισότιμη μεταχείριση στο «Νέο Παρθενώνα»
«Ποιόνε ν' αποκηρύξω μωρέ; Το αίμα του αδερφού μου; Δεν αποκηρύσσω τίποτα! Σκευοφύλακα με λένε. Ναι. Δεκαεφτά χρονών. Τι θέλετε από μένα φασίστες; Χτυπάτε, χτυπάτε! Σκυλιά, φασίστες, χτυπάτε, χτυπάτε!» Σε λίγα λεπτά δύο αλφαμίτες μας την έφεραν οριζόντια μέσα στη σκηνή τη δεκαεφτάχρονη Βαγγελίτσα. Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και γυάλιζαν. Τα δόντια της σφιγμένα. Το κορμί της μελανό. Οι αλφαμίτες φοβισμένοι την απόθεσαν στη γη. Πλησιάσαμε κοντά της. Της μιλήσαμε. Δεν μας γνώριζε. Το βλέμμα της ήταν απλανές. Το κορμί της τιναζόταν από δυνατούς σπασμούς. Τρομάξαμε. Αρχίσαμε να της κάνουμε εντριβές στα χέρια. Η Βαγγελιώ φώναζε: «Τι χτυπάς βρε Κατσιμίχα; Σου το είπα μωρέ! Το αίμα του αδερφού μου δεν τ' αποκηρύσσω». Προσπαθήσαμε να την καθησυχάσουμε: «Βαγγελίτσα, είσαι εδώ στη σκηνή, μαζί μας. Εμείς είμαστε, κοίταξέ μας!» Δεν καταλάβαινε τι της λέγαμε. Γιατί η Βαγγελιώ είχε χάσει πια το λογικό της. ...Μας οδήγησαν στις σκηνές. Κάθε σαράντα γυναίκες απομονώθηκαν σε χωριστή σκηνή. Καθίσαμε χάμου στην παγωμένη γη κοντά κοντά. Ήμασταν σε υπερένταση. Κρατούσαμε σε αυστηρή επιφυλακή όλες μας τις δυνάμεις. Νιώθαμε τα νεύρα μας τεντωμένα. Έξω οι αλφαμίτες μούγκριζαν: 'Βουλγάρες, θα πεθάνετε'. Σε λίγα λεπτά άρχισαν οι επιδρομές. Οι αλφαμίτες ορμούσαν με βούρδουλες και χοντρά ρόπαλα στις σκηνές. «Σήκω απάνω 'συ! Λέγε, θα κάνεις δήλωση;» «Όχι!» Ο βούρδουλας σηκωνόταν ψηλά, σφύριζε στον αέρα κι έπεφτε αλύπητα πάνω στο θύμα. Δέκα βουρδουλιές, είκοσι, τριάντα, πενήντα. «Υπογράφεις τώρα; Λέγε!». «Όχι» απαντούσε με όση δύναμη έβρισκε το θύμα. Ο βασανιστής άφριζε απ' τη λύσσα του. Άρχιζε τις κλωτσιές με τ' άρβυλα και τις γροθιές στο στήθος. Χάμου στη γη ανάμεσά μας, μπροστά στα πόδια μας σπαρταρούσε ένα ματωμένο σώμα. Έξω ακούγονταν ποδοβολητά κανιβάλων, ουρλιαχτά και μουγκρίσματα. Οι γυναίκες φώναζαν και τσίριζαν από τους πόνους. Κλάματα, ουρλιαχτά, γοερές επικλήσεις, κραυγές πόνου, όλοι οι φοβεροί ήχοι της κόλασης μπλέκονταν μαζί σ' ένα φρικτό συνταίριασμα που σάλευε τα λογικά. "Δεν θα γλιτώσει καμιά. Εδώ θα μείνετε ώσπου να υπογράψετε. Νηστικές, άυπνες, χωρίς νερό χωρίς κουβέρτες. Θα σας τσακίσουμε τα πλευρά. Μη νομίζετε ότι θ' αντέξετε ώς το τέλος". Σφιγγόμασταν κοντά κοντά και δεν μιλούσαμε. Συγκεντρώναμε τις δυνάμεις μας σε μια υπέρτατη προσπάθεια να μη χάσουμε το λογικό μας σε τούτες τις κρίσιμες ώρες. Μη βρεθούμε αδύναμες κάποια μικρή στιγμούλα και λυγίσουμε. "Υπομονή!" ψιθυρίζουμε σαν μείναμε μόνες. "Θα περάσει κι αυτή η μπόρα, υπομονή!"

E la nave va

Federico Fellini, Cavaliere di Gran Croce OMRI,

20.01.20-31.10.93

"Lo sapevate che il rinoceronte dà un ottimo latte?"
“Did you know, that a rhinoceros gives very good milk?”

...ακόμη και πάνω σε ένα τεράστιο πλοίο στη μέση του πελάγους, είναι αδύνατον να δραπετεύσουν από την «πραγματική» πραγματικότητα.

Μέλη τη Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούν τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Φ. Κουβέλη

Αναρωτιέμαι...

Από το TVXS.gr

Για περιφρόνηση των συλλογικών αποφάσεων κατηγορούν τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, Φ. Κουβέλη, σε σημερινή δήλωσή τους, μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ίδιοι ζητούν να πραγματοποιηθεί άμεσα κοινή συνεδρίαση της Γραμματείας και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ώστε να συζητηθεί το θέμα αυτό. Άμεση ήταν η αντίδραση στελεχών του ΣΥΝ, οι οποίο εξέφρασαν τη διαφωνία τους με το περιεχόμενο της δήλωσης.

«Σε μια περίοδο που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και κλιμάκωση η νεοφιλελεύθερη επίθεση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και του συνόλου των κοινωνικών στρωμάτων της χώρας μας, το κεντρικό καθήκον του λαϊκού κινήματος, των δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και κάθε αριστερού αγωνιστή, θα έπρεπε να ήταν η πιο αποτελεσματική οργάνωση των αντιστάσεων στις επιλογές της κυβέρνησης.
Αντ’ αυτού, προστίθεται στη δήλωση, ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ και μάλιστα εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κοινοβουλευτικό μας εκπρόσωπο Φώτη Κουβέλη, δεν χάνουν ευκαιρία να ασκούν συστηματικά δημόσια πολεμική στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να προβάλλουν λογικές "συναίνεσης" και "εθνικής ενότητας", που εξόφθαλμα υπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, περιφρονώντας ομόφωνες αποφάσεις των Πανελλαδικών Σωμάτων και των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι όμως αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη και την αναγκαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ», αναφέρει η δήλωση των μελών της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπογράφοντες τη δήλωση επισημαίνουν ότι «το δικαίωμα της γνώμης και της διαφωνίας είναι απολύτως σεβαστό, για όλα ανεξαιρέτως τα μέλη και τα στελέχη. Και προφανώς μπορεί να ασκείται και δημόσια. Όμως δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα το γεγονός ότι συγκεκριμένα ηγετικά στελέχη και εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τη δυνατότητα δημόσιας παρουσίας που τους δίνεται, για να απορρίπτουν και να καταγγέλλουν τις συλλογικές αποφάσεις, ενώ συστηματικά αρνούνται να πάρουν μέρος στα Σώματα και τα όργανα όπου παίρνονται αυτές οι αποφάσεις».

Τη δήλωση υπογράφουν οι Γαλάνης Νίκος, Γιαννόπουλος Τάκης, Γλέζος Μανώλης, Δεμέστιχας Γρηγόρης, Ζαχαριάδης Αδάμος, Καρακώστα Εύη, Κατσούλας Χρήστος, Κοσμάς Πάνος, Μαντάς Παναγιώτης, Μαστρογιαννόπουλος Τάκης, Μπαλαούρας Μάκης, Μπανιάς Γιάννης, Μπαρσέφσκι Μάνια, Μπουζάνης Νίκος, Νταβανέλλος Αντώνης, Παγιάτσος Αντρέας, Ρήγος Αλκης, Σαπουνάς Γιώργος, Σπαθής Μάκης, Χριστοδουλοπούλου Τασία και Ψυκάκος Δικαίος.

Ως «μια ευθεία επίθεση ενάντια στον ΣΥΝ» χαρακτήρισε τη δήλωση ο Γ. Μπαλάφας μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, προσθέτοντας ότι «προβληματίζει ο χρόνος και η ένταση της επιθετικότητας. Οι σύντροφοι που υπογράφουν την ανακοίνωση πρέπει να ξανασκεφτούν τις επιπτώσεις της ενέργειας αυτής».

Από την πλευρά του, ο Στ. Μπαγεώργος, επίσης μέλος της ΠΓ, σημείωσε ότι «το κείμενο που υπογράφουν μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια προκλητική ενέργεια κατά του ΣΥΝ. Είναι ένα ακόμη επεισόδιο στην άνευ όρων αντιπαράθεση την οποία επιδιώκουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Να ξέρουν ότι βαδίζουν σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι. Θα ήταν προτιμότερο να δηλώσουν ευθέως ότι επιθυμούν τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ».

Τη διαφωνία του εξέφρασε με δήλωσή του και ο Γραμματέας του ΣΥΝ Δ. Βίτσας, ο οποίος τονίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως συμμαχικό σχήμα, λειτουργεί με βάση τη συναίνεση και τη πολιτική συνεννόηση και προσθέτει ότι «η ανακοίνωση συντρόφων από συνιστώσες που συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποτελεί ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ». Ο κ. Βίτσας διευκρινίζει ότι πριν λίγες ημέρες η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ομόφωνη απόφαση, τόσο σε σχέση με τη στάση του σχήματος απέναντι στην κυβερνητική πολιτική όσο και στα σενάρια «εθνικής συνεννόησης». Ο Γραμματέας του ΣΥΝ τονίζει ότι η προσπάθεια ριζοσπαστικής ανανέωσης της Αριστεράς σε πολιτική αλλά και σε πρόσωπα, δέχεται την επίθεση του πολιτικού κατεστημένου, αλλά συναντά και σθεναρές αντιστάσεις από κατεστημένες νοοτροπίες και πρακτικές και στον χώρο της Αριστεράς.

Και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Λεβέντης σε δήλωσή του υπερασπίζεται τον κ. Φ. Κουβέλη τονίζοντας ότι «ο Βουλευτής έχει, κατά το Σύνταγμα, πλήρη ελευθερία να διατυπώσει και να υποστηρίξει τις απόψεις του», προσθέτοντας ότι «για ορισμένους νοσταλγούς άλλων εποχών η ελευθερία της άποψης θεωρείται απαγορευμένος καρπός που επισύρει την έκπτωση και την εκπαραθύρωση από τον Παράδεισο. Η Αριστερά έχει ταλανιστεί από παρόμοιες πρακτικές και, δυστυχώς, φαίνεται ότι η αποτοξίνωση από παρόμοια δηλητήρια δεν έχει ακόμα επιτελεσθεί και δεν έχει φτάσει σε όλα τα παρακλάδια της». «Έλεος σύντροφοι! Το να απαιτείτε τον αποκεφαλισμό του κοσμήματος της Αριστεράς και της πολιτικής ζωής, του κατεξοχήν Κοινοβουλευτικού, του Φώτη του Κουβέλη, δείχνει ότι "μωραίνει Κύριος…"», καταλήγει ο κ. Λεβέντης.

Στο μεταξύ, χθες το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ Β. Πιλάλης ζήτησε να παραιτηθεί ο Φώτης Κουβέλης από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, κατηγορώντας τον πως συμπεριφέρεται ως απλός παράγων και όχι ως μέλος του ΣΥΝ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και πως προσπαθεί να επιβάλλει, μέσω δηλώσεων στα ΜΜΕ, πολιτική γραμμή σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ.

[...]

(Όλες οι δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΝ είναι αναρτημένες στην επίσημη ιστοσελίδα του

το σχέδιο της Frode Inge Helland, 1978)

Θα ζητήσουν την παραίτηση του Φ.Κουβέλη;

από το tvxs.gr και το Έθνος

Κοινή ανακοίνωση, με την οποία θα ζητούν να παραιτηθεί ο Φώτης Κουβέλης από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, φέρεται να ετοιμάζουν όλες οι συνιστώσες του, πέραν του ΣΥΝ. Στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας ανακοίνωσης φέρονται να διαφωνούν οι Μ. Γλέζος και ο Γ. Θεωνάς.

Όπως αναφέρει το σημερινό φύλλο του «Έθνους», χθες υπήρξαν αλλεπάλληλες μυστικές διαβουλεύσεις συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ με αντικείμενο την έκδοση ανακοίνωσης κατά της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ και πιο συγκεκριμένα εναντίον του Φώτη Κουβέλη.

Αφορμή για την αντιπαράθεση, έχουν σταθεί οι δημόσιες δηλώσεις του κ. Κουβέλη για τη στήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια.

Η ΑΚΟΑ, μάλιστα σε ανακοίνωσή της κάνει λόγο «για ρήγμα που προέρχεται από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα από στελέχη του που έχουν επιφορτιστεί να μας εκπροσωπούν δημόσια».

Στο μεταξύ, χθες το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ Β. Πιλάλης ζήτησε χθες να παραιτηθεί ο Φώτης Κουβέλης από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, ακτηγορώντας τον πως συμπεριφέρεται ως απλός παράγων και όχι ως μέλος του ΣΥΝ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ και πως προσπαθεί να επιβάλλει μέσω δηλώσεων στα ΜΜΕ πολιτική γραμμή σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ.