του Θανάση Καρτερού
από την ΑΥΓΗ, 25/11/2009
Το ΕΑΜ και η ΕΔΑ αποτελούν κορυφαία παραδείγματα πολιτικής συμμαχιών στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Και στις δυο περιπτώσεις υπήρξε βασική συνιστώσα. Υπήρξαν μικρότερες συνιστώσες και προσωπικότητες. Υπήρξαν όργανα και μέλη. Υπήρξε πλήθος από κείνους που ονομάζονται σήμερα ανένταχτοι -εαμίτες ή εδαΐτες. Και η επιρροή του συμμαχικού σχήματος, που απέκτησε γρήγορα συμπαγή πολιτικά χαρακτηριστικά, υπήρξε πολλαπλάσια της επιρροής κάθε συνιστώσας χωριστά και όλων μαζί.
Αυτά τότε... Θα πείτε βέβαια, ότι η ιστορία επιβάλλει τα πολιτικά σχήματα. Ναι, αλλά η καημένη η ιστορία δεν ιδρύει κόμματα και συμμαχίες. Κάποιοι πρέπει να την ακούσουν. Κι αν τότε οι αρμόδιοι δεν άκουγαν, αν κατατρίβονταν με ποσοστώσεις, με τη μιζέρια αν έχουν ή όχι μέλη, με τη διύλιση του ανένταχτου ανωφελούς κώνωπα, με τη συνισταμένη της συνιστώσας που συνιστά SKIP, με τον φόβο της διάλυσης, με την ανακάλυψη και την εφεύρεση διαφορών, με τις λοιδορίες και τις καχυποψίες; Τότε η ιστορία θα επέβαλε ποινές, καθώς ουδέν λάθος αναγνωρίζει μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου της. Λίγες φορές το έκανε;
Και μιας και ο λόγος περί ποινών, η βασική συνιστώσα τότε δεν άντεξε τη δυναμική του εν πολλοίς δικού της δημιουργήματος και υπέστη τα ανάλογα. Η ΕΔΑ, πιο πρόσφατο και σαφές παράδειγμα, θεωρήθηκε παγίδα διάλυσης, προσωπικότητες και συνιστώσες διαπομπεύτηκαν, μερίδες μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς, οι ανένταχτοι εξαφανίστηκαν στο μανίκι του κόμματος. Αποτέλεσμα; Ποτέ, σε καμιά στιγμή, τα δυο ΚΚ που τη διαδέχτηκαν δεν πέτυχαν, έστω αθροιζόμενα, την κοινωνική και εκλογική επιρροή της, αν και σε απείρως καλύτερες συνθήκες.
Το έχουμε ξαναδεί λοιπόν το έργο. Ο φόβος της διάλυσης που γίνεται πολιτικό ταμπού. Ο καρπός του ενωτικού έρωτα που δεν ακούει τους μεσήλικες γονείς και αποκληρώνεται. Ο κομματικός πατριωτισμός με τον οποίο είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση. Οι εμβριθείς ακτινοσκοπήσεις των ανένταχτων -πόσοι και ποιοι είμαστε εμείς, ποιοι και πόσοι αυτοί. Οι ποσοστώσεις που δείχνουν το μεγάααααλο δέντρο της βασικής συνιστώσας και χάνουν το δάσος της συνισταμένης. Οι ανυπόληπτοι σύμμαχοι, χτες ένοχοι για δεξιές παρεκκλίσεις, σήμερα για αριστερές. Τότε οπορτουνισμός εν όψει, πυρ ομαδόν... Τώρα αριστερίστικος ΣΥΡΙΖΑ εν όψει, πάλι πυρ ομαδόν; Είναι δηλαδή ανάγκη να επαναληφθεί η ιστορία ως φάρσα;
(η φωτό δεν αποτελεί μέρος του πρωτότυπου άρθρου...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου