*Ο ΣΥΡΙΖΑ γεννήθηκε ως κινηματική δύναμη
*Ο Λ. Κύρκος ζητά να δοθεί λύση με όσους μας οδήγησαν στον γκρεμό
Τη συνέντευξη πήρε ο Παύλος Κλαυδιανός (17.01.10 από την ΕΠΟΧΗ)
Ο Νίκος Μανιός, υποψήφιος βουλευτής στις τελευταίες εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ, συνδικαλιστής και παλιό μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ Εσωτερικού, μιλάει στην «Εποχή» για το νέο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, για το ταξικό σάλπισμα, αλλά και για τα ελλείμματα της αριστεράς. Αναφέρεται στη συζήτηση για την τοπική αυτοδιοίκηση και στις προτάσεις για «εθνική συναίνεση».
*Ο κόσμος, ιδίως τα λαϊκά στρώματα, έχουν αντιληφθεί τι συνέπειες θα έχει η πολιτική που δομείται αυτή τη στιγμή στη ζωή τους, σε βάθος χρόνου; Ως βετεράνος συνδικαλιστής πώς το ερμηνεύεις;
-Πρώτον είναι η ικανότητα προπαγάνδισης της κυβέρνησης που συμπλέει, όσον αφορά την οικονομική και κοινωνική πολιτική με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ. Δεύτερον, να μην ξεχνάμε τη δύναμη που έχουν αποκτήσει τα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης ή σωστότερα παραπλάνησης και ύπνωσης. Τρίτον, από το 1985, επί ΠΑΣΟΚ, είναι που ακούστηκε για πρώτη φορά από μια κυβέρνηση η περίφημη φράση «να μην μιλάνε τα ρετιρέ». Ξεκίνησε τότε μία αρχικά διστακτική και στη συνέχεια θρασύτατη προπαγάνδα που έβαζε, όπως και σήμερα αντιμέτωπες μεγάλες μερίδες εργαζομένων. Τους δημόσιους ενάντια στους ιδιωτικούς. Τους ιδιωτικούς ενάντια στην κοινή ωφέλεια, σαν υψηλόμισθους. Τους ανέργους με τους εργαζόμενους. Έτσι προκλήθηκαν ρήγματα στον κόσμο της εργασίας, που είναι η μόνη πηγή μίας πραγματικής αντιπαράθεσης και αντεπίθεσης προς αυτά που ετοιμάζει η άρχουσα τάξη. Είναι μία προετοιμασία που κρατά τουλάχιστον 25 χρόνια και έχει αποτελέσματα. Ακούς, π.χ., καθημερινά «μα γιατί να μην πληρώσει φόρο ο δημόσιος υπάλληλος που παίρνει 2.000 ευρώ»; Συμπληρώνουν αμέσως τα διάφορα παπαγαλάκια: «μα ο καημένος του εργατικού τομέα που παίρνει 650 ευρώ, τι να πει;». Και όταν θα κάνουν και το δημόσιο υπάλληλο να παίρνει 700 ευρώ τότε θα λένε «μα ο άνεργος ή αυτός που δουλεύει μία ώρα τη βδομάδα». Και πάει λέγοντας… Ένα άλλο θέμα που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι παρέμβαση της αριστεράς - συμπεριλαμβάνω και το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις - είναι απελπιστικά έξω από το κλίμα της εποχής. Το μεν ΚΚΕ έχει αγκυλωθεί σε μία πρόταση που λέει «όταν αλλάξει το σύστημα θα αλλάξουν όλα, αλλιώς τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Από μόνο του, δηλαδή, αδρανοποιεί τον εαυτό του και το κίνημα. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να έχει κατανοήσει τις δυνατότητες και την ανάγκη να απευθυνθεί στον κόσμο της εργασίας αλλά ταλανίζεται με εσωτερικά προβλήματα που αφορούν την έκφραση και την οργάνωσή του. Επιπλέον, έχει και περιστάσεις, παραλυτικές, διαλυτικές, όπως είναι δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, όπου συχνά ο καθένας μοιάζει να είναι στον κόσμο του, σαν να μην βλέπει τη λαίλαπα που έχει έρθει. Κάνουν προτάσεις, είδαμε, για το ποιον πρόεδρο θα ψηφίσουμε!
*Μπορεί να σου απαντήσει κανείς ότι αυτή η αριστερά έτσι είναι: θέτει ζητήματα, συζητά, συνθέτει.
-Συμφωνώ και νομίζω ότι, ως ένα σημείο, συνθέτει. Η διαφορετικότητα των απόψεων, είναι για μας το Α και Ω της ύπαρξης ενός δημοκρατικού, επαναστατικού, αριστερού κόμματος. Στην περίπτωση όμως αυτή δεν συνθέτει, διαλύει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει εγκλωβιστεί πραγματικά χωρίς να το θέλει, σε μία διαδικασία πολιτικού παιχνιδιού μέσα από την παρουσία πέντε - έξι στελεχών στα παράθυρα της τηλεόρασης. Απευθύνεται στο εθνικό ακροατήριο. Αν δεν αποδεσμευτεί και δεν μιλήσει στον κόσμο και στο χώρο της εργασίας, δεν πρόκειται να ξεμπλοκαριστεί.
*Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, έχει αποδείξει έμπρακτα ότι μπορεί να δρα με άλλο τρόπο. Γι’ αυτό ακριβώς στηρίχθηκε.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ, γεννήθηκε ως κινηματική δύναμη. Και τώρα αυτό προσδοκούν από μας να επαληθεύσουμε. Είμαι σ’ ένα χώρο που δεν έχει υποστεί ακόμα τις συνέπειες της κρίσης. Έχουμε ένα μικρό ποσοστό μη μόνιμων υπαλλήλων. Και παρ’ όλα αυτά για αυτούς συζητάμε, να δούμε τι θα κάνουμε προτού επέλθουν οι συνέπειες της κρίσης. Τι κάνετε εσείς ως ΣΥΡΙΖΑ; ρωτούν. Πώς θα αντιμετωπίσετε την καταιγίδα που έρχεται; Γι’ αυτό μας ψήφισαν. Νομίζω ότι αρκετοί σύντροφοι ή συνιστώσες δεν έχουν κατανοήσει αυτή την ανάγκη και ασχολούνται μόνο με το εσωκομματικό παιχνίδι και την εξωτερική προβολή του.
*Υπαινίχθηκες προηγουμένως ότι οι προτάσεις συνεργασίας που γίνονται για την Αυτοδιοίκηση, υποδηλώνουν και διαφορετικές απόψεις γι’ αυτή.
-Δείχνει, νομίζω, ότι δεν έχουμε κατανοήσει τι είναι αυτοδιοίκηση σήμερα, ιδιαίτερα εν μέσω κρίσης. Το άλλο είναι η εκτίμηση ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τοπική αυτοδιοίκηση σαν χώρο άσκησης της Κεντρικής Πολιτικής, σαν προθάλαμο, π.χ., ενδεχόμενων συνεργασιών κεντρικού πολιτικού επιπέδου, μια και δεν τίθενται τα μεγάλα ζητήματα. Αλλά δεν είναι έτσι. Η πολιτική λιτότητας, η αντικοινωνική πολιτική των σύγχρονων κυβερνήσεων εκφράζεται και εκεί. Το δέσιμο των κυβερνήσεων και των στελεχών των δυο μεγάλων κομμάτων με τα οικονομικά συμφέροντα, συχνά στην αυτοδιοίκηση φαίνεται περισσότερο. Χτυπητό παράδειγμα ο Ελαιώνας. Μπήκε το θέμα για το αν είμαστε υπέρ των κέντρων Βωβού. Το ΠΑΣΟΚ, δια του Παπουτσή, αδιαφόρησε ότι σε μία περίμετρο 2 χιλιομέτρων θα έκλειναν εκατοντάδες μικρά και μεσαία μαγαζιά μέσα στην κρίση! Τι συνεργασία να κάνω αν ο άλλος θέλει την καταδίκη των εργαζομένων; Ή το περιβάλλον; Στην Αθήνα υπήρξε η πιο ακραία μορφή καταστροφής των ελάχιστων πνευμόνων: Πατησίων, Ελαιώνας, Γουδή, Ζωγράφου… Το ίδιο και στη Θεσσαλονίκη. Εν ονόματι να μην βγει ένας Παπαγεωργόπουλος, να βγει ένας που θα υποκρίνεται ότι δεν είναι Παπαγεωργόπουλος; Ίσως θεωρηθούν κρίσεις εν θερμώ αυτά - όλοι αιφνιδιαστήκαμε εξ άλλου - αλλά η αίσθηση που αποκόμισα από δηλώσεις στελεχών, όπως του αγαπητού συντρόφου Φώτη Κουβέλη, είναι ότι δεν προτάσσουν προς εξέταση το τι γίνεται στην αυτοδιοίκηση. Γιατί δεν άκουσα να γίνεται κριτική για το καινούριο νομοσχέδιο. Κατ’ αρχάς, λένε, είναι θετικό. Γιατί είναι θετικό; Το κουβέντιασε καμία κοινοβουλευτική ομάδα, κανένα όργανο, κανένα σώμα; Το κουβέντιασε ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με στελέχη του στην Αυτοδιοίκηση; Έγινε καμία συζήτηση τι απέδωσε ο Καποδίστριας; Η Αυτοδιοίκηση που προέκυψε από τον Καποδίστρια δεν απέδωσε ούτε οικονομικά, ούτε αποτελεσματικός ήταν, ούτε αναπτυξιακός. Αντίθετα, κατάστρεψε τις ελληνικές κοινότητες. Όπου οι άνθρωποι σε μικρότερα σύνολα, μπορούσαν να συγκεντρώνονται και να συζητούν. Εκεί ξεπερνούσαν, πολύ συχνά, τις πολιτικές, κομματικές διαφορές. Γιατί είναι πιο εύκολο αυτό σε μία κοινότητα 2.000 – 3.000 κατοίκων απ’ ότι σε επίπεδο Θεσσαλονίκης, όπου τα συμφέροντα είναι τεράστια. Δεν πρόκειται να σ’ αφήσουν.
*Όλα αυτά, και ιδίως η «Αίγλη», κινδυνεύουμε να γίνουν και ρήγμα στην προσπάθειά μας να συγκροτήσουμε τις δυνάμεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής.
-Πιστεύω ναι, ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε ρήγμα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ όμως σταθεί στα πόδια του και στραφεί στον κόσμο της εργασίας, όλα αυτά θα ξεχαστούν, δεν θα τα θυμάται κανείς. Τον Λεωνίδα από τότε που ήμουν στην Κ.Ε. του ΚΚΕ εσωτερικού του είχα και του έχω μία ιδιαίτερη συμπάθεια και αγάπη. Από τότε θυμάμαι, όμως, ότι ο Λεωνίδας είχε κάποιες στρατηγικές ιδέες, τις είχε εκφράσει και με τους «Στόχους του έθνους», που εμένα μου είχε φανεί τελείως εκτός πραγματικότητας. Είχε πανηγυρίσει τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το ’81 ενώ είχαμε πικραθεί εμείς γιατί μείναμε εκτός Βουλής. Το ’89 αντίθετα έγινε (ως ΕΑΡ – ΚΚΕ) η συγκυβέρνηση για να μην παραγραφούν τα αδικήματα διαφθοράς του ΠΑΣΟΚ. Τώρα ζητά, επειδή εκτιμά ότι βρισκόμαστε πριν από την κατάρρευση, να δοθεί λύση με όσους μας οδήγησαν στο γκρεμό, δηλαδή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μα μπορεί να υπάρξει εθνική συνεννόηση που θα φέρει τη λύση; Μόνο για να επιβληθούν τα σκληρότερα μέτρα που έχουν επιβληθεί από την εποχή της πρώτης πτώχευσης του ’97 μπορεί να γίνει. Όλα αυτά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πήγαν στην «Αίγλη», δεν είναι αυτά που έχουν καθυβρίσει τον Λεωνίδα που τους αντιπαρατέθηκε, για το «βρώμικο ‘89»; Δεν είναι αυτοί που οδήγησαν στην επάνοδο της δεξιάς; Δεν είχε πει ο Ανδρέας ότι είμαστε «η αριστερά των σαλονιών»;
*Νίκο, πρέπει να τελειώνουμε την – όχι και τόσο ευχάριστη – συζήτηση. Η ώρα φεύγει, η συνέλευση του ΣΥΡΙΖΑ Εξαρχείων θα αρχίσει. Τι θα πεις λοιπόν, εκεί; Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας.
-Θα πω, ότι πρέπει να μας απασχολούν πολύ λιγότερο όλα αυτά. Όλοι μαζί - και όσοι είχαμε μείνει χρόνια εκτός αριστεράς, διότι μας είχε απογοητεύσει - πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε μία ειδική στιγμή, ότι ακούγεται ένα σάλπισμα. Οι όροι μπορεί να φθείρονται, αλλά ας το πούμε: σάλπισμα ταξικό. Γιατί αν κανείς ρίξει μία ματιά στην ιστορία, ιδίως των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης που έχουν περάσει από διαδικασία κρίσεων, οι μέθοδοι αντιμετώπισης ήταν πάντα ίδιες. Εξαθλίωση πλατύτατων μαζών και υπερσυγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια για να τον διαθέτουν σε πολέμους και σε πολυτέλεια. Το ίδιο και τώρα. Υπάρχει μία εξοργιστικά πολυτελής ζωή μιας μικρής ομάδας και υπάρχει ο κόσμος της εργασίας που είτε είναι άνεργος είτε δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί. Άρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μία καλά οργανωμένη, από έμπειρα κέντρα, ταξική επίθεση. Θα απευθυνθώ προς τις συνιστώσες όλες, να αφήσουν την εσωστρέφεια. Οι αποφάσεις της τελευταίας συνδιάσκεψης, ξεκομμένες από τη δράση μέσα στον κόσμο δεν μπορούν να υλοποιηθούν. Είναι αλληλένδετα αυτά. Γι’ αυτό πρέπει να οργανωθούμε και να συστρατευτούμε. Να πάμε όπου έχουμε συντρόφους να τους συναντήσουμε. Να φύγουμε από τα κανάλια και να πάμε στο χώρο και τον κόσμο της εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου