Να ξεκινήσω απευθείας και ξερά: η κατάσταση στο κόμμα μας έχει φτάσει εδώ και κάποιο καιρό στο μη περαιτέρω. Σε μια περίοδο παρόξυνσης της μεγαλύτερης καπιταλιστικής κρίσης από το 1930, εμείς ασχολούμαστε με τον χαβά μας στην κυριολεξία. Η αριστερή πλειοψηφία, με μεγάλες αποκλίσεις στο εσωτερικό της η ίδια, υπονομεύεται «χωρίς έλεος» από τμήματα του κόμματος, τα οποία εκμεταλλεύονται όποιον επικοινωνιακό πόρο τούς παρέχεται προκειμένου ή να γίνει από τα πράγματα το δικό τους ή να επικρατεί το χάος συνεχώς. Τα μέλη μας βιώνουν μια διαρκή απογοήτευση διαπιστώνοντας πως, παρ' όλα τα καλά νέα που μεσολάβησαν μετά τη μεγάλη κομματική κρίση της περασμένης χρονιάς, όπως το εκλογικό αποτέλεσμα και οι προωθητικές αποφάσεις της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, χαΐρι δεν βλέπουμε.Χειρότερο, ωστόσο, ακόμη και από αυτό που περιγράφεται παραπάνω είναι το γεγονός πως δεν συνιστά κοινή πεποίθηση όσων έχουν υποχρέωση να είναι πολύ ευαίσθητοι, από την ίδια τους την θέση στο εσωτερικό της οργάνωσης. Οι λόγοι για το τελευταίο είναι πολλοί και ποικίλοι. Κάποιοι σύντροφοι, νομίζω, επηρεάζονται από έναν, πολύ ανθρώπινο κατά τα άλλα, συντηρητισμό, ο σκληρός πυρήνας του οποίου είναι η αντίληψη πως το ρίσκο μιας τολμηρής πρωτοβουλίας για την επίλυση του προβλήματος είναι κόστος μεγάλο μπροστά στο άδηλο αποτέλεσμα.
Άλλοι θεωρούν πως όλα θα πρέπει να τα ποντάρουμε στην περίφημη «εξωστρέφεια», αγνοώντας πως για να το κάνουμε αυτό χρειαζόμαστε ένα κόμμα σε κατάσταση πολύ διαφορετική από την τραγική τωρινή -πρόκειται για τον ορισμό, στην κυριολεξία, του φαύλου κύκλου να παίρνεις τον στόχο, την ανάγκη, δηλαδή, να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας στην κοινωνική πάλη, ως τρόπο επίλυσης. Διότι αυτό που λείπει είναι ακριβώς εκείνη η συλλογική ηρεμία, μαζί και ζωηρότητα, που είναι όρος για τον αναγκαίο ενθουσιασμό και πείσμα χωρίς το οποίο κανείς δεν συμμετέχει σε τίποτε.
Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η Ανανεωτική Πτέρυγα! Η οποία, παρ' όλο που, φανερά πια, δεν είναι καθόλου ενιαίο πράγμα, περιλαμβάνει ένα τμήμα που απολύτως συνειδητά, νομίζω, έχει αποφασίσει να μας «κάνει τη ζωή δύσκολη». Η εξήγηση αυτής της στάσης είναι, μάλλον, προφανής. Αντιπροσωπεύοντας μια επιλογή -στρατηγικά, αλλά και βραχυχρόνια- η οποία έχει ηττηθεί οριστικά, κατανοώντας, δηλαδή, πως το κόμμα μας είναι πιθανότερο να πάψει να υφίσταται παρά να επιστρέψει στην εποχή την πρότερη της αριστερής στροφής -που είναι το ίδιο με το να πάψει να υφίσταται πολιτικά-, κάνει όσα κάνει. Θέλω να πω, κάποια από όσα γίνονται εδώ και καιρό υπαγορεύονται από μια βαθιά υπαρξιακή ώθηση, γιʼ αυτό και είναι, ως εσωτερική ανάγκη που δεν σηκώνει αναβολή, σχεδόν αναγκαία για τους φορείς τους, ατομικά τε και συλλογικά.
Σε αυτό, άλλωστε, βασίζεται και η χρόνια άποψή μου πως οι «συνεννοήσεις», οι «συνθέσεις» και άλλα τέτοια, που πολλές φορές επιδιώχτηκαν και ακόμη απασχολούν κάποιους, είναι ανέφικτα. Δεν είναι που εγώ είμαι παθολογικά αδιάλλακτος, είναι που -και νομίζω πια το βλέπει η μεγάλη πλειοψηφία των μελών μας- οποιαδήποτε «συνεννόηση» δεν σημαίνει τίποτε λιγότερο από έμπρακτη ηγεμονία αντιλήψεων και πρακτικών που είναι στους αντίποδες των αποφάσεων όλων των συλλογικών μας διαδικασιών, από το 2003 και μετά. Και είναι βέβαιο πως η συνέχιση μιας τέτοιας κατάστασης θα οδηγήσει στην αποστράτευση ένα μεγάλο μέρος του καλύτερου κομματικού μας προσωπικού. Δεν γίνεται να το επιτρέψουμε.
Προς το παρόν, όμως, το επιτρέπουμε! Χαρακτηριστικό παράδειγμα, νομίζω, η αντιμετώπιση που είχε το «επεισόδιο της Αίγλης». Επικράτησε μια λογική αποφόρτισης (!) ώστε να μη συνεχιστεί μια διαμάχη, που μας βλάπτει, αν δε μας γελοιοποιεί. Αν και κατανοώ τα μελήματα όσων υποστήριξαν αυτήν την άποψη, πιστεύω πως κάναμε λάθος. Ακόμη κι αν το κάλεσμα για τη συγκεκριμένη συνάντηση δεν το είχε κάνει άνθρωπος προερχόμενος από τον δικό μας χώρο, θα έπρεπε να παρέμβουμε. Γιατί παραβρέθηκε εκεί ο «αφρός του καθεστώτος», το σύνολο σχεδόν της πολιτικής -και όχι μόνο- εκπροσώπησης όσων αντιμαχόμαστε ως αριστερά. Και ως συμβολισμός ακόμα έχει τόση σημασία, που εθελοτυφλούμε όταν έμπρακτα το αντιμετωπίζουμε ως «κοινωνική περισσότερο» εκδήλωση. Όσο συνεχίζουμε έτσι, τόσο απογοητεύουμε τον πιο καλό μας κόσμο.
***
Τι να κάνουμε λοιπόν; Προηγουμένως αναφέρθηκα σε κάποια από αυτά που πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε. Ήδη αυτό θα είναι μια σημαντική αρχή.
Στη συνέχεια, αυτό που έχει σημασία είναι η κατοχύρωση ενός στρατηγικού προσανατολισμού, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να βλέπουμε αυτό που απαιτείται όχι για αύριο ή για τον επόμενο χρόνο, αλλά για την επόμενη δεκαετία κι ακόμη περισσότερο. Εδώ, οι αποφάσεις των μετά το 2003 συνεδρίων δίνουν τη δυνατότητα για μια εκκίνηση. Το ζητούμενο, όμως, είναι περισσότερο: για να μιλήσω συνθηματικά, αυτό που χρειαζόμαστε, επί ποινή ακύρωσης όσων μέχρι τώρα έχουμε κουτσά - στραβά πετύχει, είναι η εμβάθυνση, η ολοκλήρωση καλύτερα, της αριστερής στροφής.
Η τοποθέτηση του κοινωνικού ζητήματος στο επίκεντρο όλων των παρεμβάσεών μας, η ακόμη μεροληπτικότερη ταξική μας αναφορά, η στρατηγική μας κατεύθυνση προς την οικονομία των αναγκών, προς τον δημοκρατικό κομμουνισμό, η σκιαγράφηση των δρόμων που μας οδηγούν εκεί, εμάς και τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, που ήδη συμπορευόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι κάποιες από τις βασικές θεματικές μιας τέτοιας εμβάθυνσης. Είναι δεδομένο πως σε μια τέτοια κατεύθυνση δεν θα πορευτούμε όλοι μαζί.
Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία, όμως, όχι απλώς θα πορευτεί σʼ αυτόν τον δρόμο, αλλά και θα βρει τον απαιτούμενο ενθουσιασμό για τις καθημερινές της μάχες. Γιατί, τελικά, γιʼ αυτό γίνονται όλα. Για να ξαναγίνουμε μια μάχιμη δύναμη που παλεύει εδώ και τώρα, οργανώνοντας την αντίσταση, επιτυγχάνοντας νίκες, στρέφοντας τον συσχετισμό, ώστε να επιτευχθούν τα στρατηγικά αιτούμενα.
Αν τα παραπάνω, ή μερικά από αυτά, έστω όσα αφορούν την παθολογία, είναι έτσι νομίζω πως ένα έκτακτο συνέδριο επιβάλλεται. Από όσους προς το παρόν το αρνούνται θα ήθελα να υποδείξουν άλλες διαδικασίες, που επιτρέπουν λύσεις σε όσα μας απασχολούν τόσο βασανιστικά. Εγώ δεν βλέπω τέτοιες -και δεν ακούω, επίσης. Αν υπάρχουν, ας ακουστούν επιτέλους.
ΥΓ. Και, τελευταίο, αλλά καθόλου ασήμαντο. Ας σταματήσουν κάποιοι σύντροφοι να λένε πως τα ζητήματα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι... δευτερεύοντα. Θα γίνουν δευτερεύοντα μόλις επιλυθούν. Ας τα επιλύσουμε, λοιπόν, -οι αποφάσεις της τελευταίας Πανελλαδικής, το επιτρέπουν- και ας σταματήσουμε να διαδίδουμε πως κάποιοι ανάμεσά μας επιχειρούμε να διαλύσουμε το κόμμα. Να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα επιχειρούμε και τίποτε άλλο. Πρωταρχικά πρόκειται για θέμα εντιμότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου