"Κατέγραψα τα γεγονότα όπως ακριβώς τα έζησα. Η συνείδησή μου δεν είναι καπέλο, να την πάρω απ' το ένα καρφί να την κρεμάσω στο άλλο".

      ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ, ΚΑΪΡΟ 1911 - ΑΘΗΝΑ 27.01.80    
ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η ΛΕΣΧΗ

ΧΙΧ

[...] Αργότερα, επεξεργαζόμενοι τα πρώτα πορίσματα της πείρας, τροποποιήσαμε το σχετικό άρθρο και στη θέση των βραβείων βάλαμε στοιχήματα, για τους εξής λόγους: α) το ουίσκυ γινόταν όλο και πιο σπάνιο ενώ η Λέσχη διψούσε όλο και πιο συχνά και β) για να κάνουμε πιο πικάντικους τους σκοπούς και να δέσουμε ακόμη πιο σφιχτά τα μέλη με τη Λέσχη. Ταυτόχρονα ψηφίσαμε ελαφρά μομφή στο λοχία Ουίντερ, γιατί με τα βραβεία του αντίγραφε τις μέθοδες των Κατηχητικών Σχολών, αν δε ζητούσε κιόλας να μας τις περάσει απαρατήρητα, για να μας προσαρτήσει σ' ένα απ' τα πολυάριθμα παραρτήματα του Παπισμού. Φυσικά, ο Λιστόβσκυ, καθ' ό καθολικός κι αυτός, έριξε λευκή. Αλλα πρότεινε αμέσως ψήφισμα που εγκρίθηκε ομόφωνα: Αναγνωρίζαμε πως ο λοχίας Ουίντερ ήταν και παρέμενε ο ιδεολογικός γενάρχης της Λέσχης, ο μόνος θεωρητικός της.
Με συγχωρείτε Μισέλ. Ποια ήταν επιτέλους η θεωρία του;
-Α, εδώ χρειάζεται κομμάτι προσοχή. Ιδού η Άγια Πόλη, ο αφαλός της γης, με τους κατοίκους της -μια επιτομή της Ανθρωπότητας και των παθών της, χωρισμένη σε έθνη, χωρισμένη σε φυλές, χωρισμένη σε θρησκεύματα, χωρισμένη σε δόγματα και δοξασίες, χωρισμένη σε τάξεις και σε κάστες, χωρισμένη σε συνοικίες, σε φύλα, σε γένη, σε ηλικίες. Ένα φριχτά κομματιασμένο μπακλαβαδωτό. Κι εμείς εδώ πάνω, "λόγω θέσεως", η "Αντίληψη" της Άγιας Πόλης και των πέριξ, η Intelligence, καταλαβαίνετε τ' αγγλικά. Κάτι περίπου σαν μικροί παντογνώστες θεοί. Ε, λοιπόν, όχι! -κατά το λοχία Ουίντερ, εννοείται. Αλλά, μια στιγμή. Έχετε διαβάσει τον " Έφηβο " του Δοστογιέφσκυ; Όχι; Μήτε κι εγώ. Πάντως δεν είναι απαραίτητο γιατί ο Ουίντερ, την κοσμοθεωρία του την άντλησε από μια μόνο φράση του μυθιστορήματος, και τα μέλη της Λέσχης την αποστήθισαν υποχρεωτικά:      "Τα πλάσματα αυτά που δεν αντιστέκονται είναι πάντα τα ίδια: ξέρουν πως η άβυσσος είναι μπροστά τους κι ωστόσο τρέχουν να πέσουνε μέσα της". Επομένως, έχουμε κείνους που δεν αντιστέκονται και κείνους που αντιστέκονται. Αυτή είναι μια διαίρεση της Ανθρωπότητας πολύ πιο ορθολογιστική από τις άλλες που είπαμε. Μα ο Ουίντερ, χάρη στην προσωπική και επαγγελματική του πείρα, κατόρθωσε να πλουτίσει τη σοφή αυτή διαπίστωση, ανακαλύπτοντας ή εφευρίσκοντας μια αφάνταστη σειρά υποδιαιρέσεων. Υπάρχουν εκείνοι που δεν αντιστέκονται, αλλά κάνουν πως αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται, αλλά κάνουν πως δεν αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται και κάνουν πως αντιστέκονται. Εκείνοι που δεν αντιστέκονται κάνουν πως αντιστέκονται, και δεν αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται, κάνουν πως δεν αντιστέκονται, κι αντιστέκονται. Και ούτω καθεξής. Βάλτε τώρα το ρήμα νομίζω στη θέση τού κάμνω. Εκείνοι που δεν αντιστέκονται αλλά νομίζουν πως αντιστέκονται. Εκείνοι που αντιστέκονται αλλά νομίζουν πως δεν αντιστέκονται. Και ούτω καθεξής. Πάρτε τώρα τα δυο ρήματα: Εκείνοι που δεν αντιστέκονται, αλλά νομίζουν πως αντιστέκονται και κάνουν πως δεν αντιστέκονται. Φαντάζεστε τις ποικιλίες και τις αποχρώσεις; Είναι κάτι το τρομερό και το ... τέλειο. Ισχύει για όλα τα πλάσματα, όλων των άλλων διαιρέσεων: έθνους, γένους, ηλικίας, θρησκείας, τάξης, κ.τ.λ. Με μια βασική προϋπόθεση, βέβαια: Να υπάρχει άβυσσος. Αλλά γι' αυτό εμπιστευόμαστε το Δοστογιέφσκυ, που βεβαιώνει την ύπαρξή της και, φυσικά, κάτι θα ξέρει παραπάνω από μας - και τέλος πάντων, την ευθύνη την έχει εκείνος κι ο απόστολός του επί της γης, ο λοχίας Ουίντερ. Ας φέρουμε δυο πρόχειρα παραδείγματα για να εικονογραφήσουμε τη θεωρία: Εγώ δεν αντιστέκομαι, κάνω πως αντιστέκομαι, και νομίζω πως αντιστέκομαι. Εσείς, Έμμη : Δεν αντιστέκεστε, κάνετε πως δεν αντιστέκεστε, και νομίζετε πως δεν αντιστέκεστε.
- Ω, θέμου. Ξυλάρμενη στην άβυσσο! [...]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΚΕΔΡΟΣ"