Οι 23 πρότειναν, οι άλλοι τι λένε;

του Νίκου Τσιγώνια
24.01.10 από την ΕΠΟΧΗ

Βασικό στοιχείο της κριτικής που ασκείται στην πρωτοβουλία των 23, της παμψηφίας δηλαδή σχεδόν των μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε για προφανείς λόγους άλλοτε όμως και καλόπιστα είναι το εξής: αντιμετωπίζονται τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ αν ένας άνθρωπος, ο Φώτης Κουβέλης εν προκειμένω ή και κάποια άλλα στελέχη, ή έστω και ολόκληρη η Ανανεωτική Πτέρυγα, συναισθανθεί τις ευθύνες που έχει απέναντί του; Και αμέσως μετά παρατίθενται από πολλούς συντρόφους τα άλλα, τα πολλά, αυτά που βασανίζουν και καθηλώνουν εδώ και καιρό στα χαμηλά το χώρο. Οι διαφωνίες, οι τακτικισμοί, η ασυναισθησία προσώπων και συνιστωσών, που αρνούνται ή διστάζουν να επενδύσουν ιδέες, προσφορά και κάθε μέσο για την ανάπτυξη της κοινής μας προσπάθειας, η αδυναμία συνεννόησης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στους μαζικούς χώρους πολλές φορές και η αδυναμία κοινής δράσης, η γραφειοκρατική – συγκεντρωτική – αλυσιτελής δομή της οργάνωσής του. Οι προσωπικές φιλοδοξίες, τα πείσματα, τα μικροσυμφέροντα που αναπαράγουν μηχανισμούς και τιμάρια, που θέτουν το εγώ ή το «εμείς οι λίγοι και εκλεκτοί» πάνω απ’ τους πολλούς. Όλος αυτός ο προβληματισμός και ιδιαίτερα οι τελευταίες πλευρές ξεκινούν από βάση σίγουρα πραγματική. Αρκετοί/ές, συλλογικότητες αλλά και πρόσωπα δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να τα θέτουμε.
Στην περίπτωση όμως της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» τα πράγματα είναι αλλιώς. Η τάση με το πλέον ψευδεπίγραφο όνομα –κάποιοι γνωρίζουμε καλύτερα και οφείλουμε να το αποδείξουμε συστηματικά αυτό–, η διαχρονικά πιο συντηρητική τάση, η ανέκαθεν πλέον επιφυλακτική, απέναντι στο βάθεμα και την οριστική ρήξη με το δογματισμό, από τα χρόνια του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα Φεραίου η πλέον επιφυλακτική απέναντι στον αυτόνομο συνδικαλισμό, απέναντι στα νέα κινήματα, η πιο αρνητική τάση απέναντι στην οικολογία, το φεμινιστικό κίνημα, τα νέα μηνύματα από το χώρο της νεολαίας, αλλά ακόμη και σήμερα όπως και τότε η πιο αυταρχική, η πιο συγκεντρωτική, η πιο ηγετική, η πιο ετεροκαθοριζόμενη από τις αποφάσεις άλλων πολιτικών κέντρων και κομμάτων, αυτή η τάση, η εντός πολλών εισαγωγικών «Ανανεωτική Πτέρυγα» κινείται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά με βάση άλλο ανταγωνιστικό πολιτικό σχέδιο.
Οι στροβιλισμοί, οι δισταγμοί, οι τακτικισμοί, οι μεγάλοι και μικροί ηγεμονισμοί στοιχίζουν αναμφισβήτητα πολύ στο ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον όμως όσοι συμμετέχουν δρουν μαζί και συζητούν στο κοινό συλλογικό μας σώμα, έχουν ελπίδα και πιθανότητες κάποια στιγμή να ξεκολλήσουν. Από εκείνους όμως που ψάχνεις και δεν βρίσκεις σχεδόν ποτέ στις κοινές διαδικασίες, ποτέ στην προσπάθεια να συντεθούν οι απόψεις, ποτέ στους δρόμους και τις διαδηλώσεις, τι μπορείς να περιμένεις;
Απ’ όσους εκμεταλλεύονται τη δεσπόζουσα θέση τους για να αμφισβητήσουν 9 στις 10 φορές τις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ίδιου του κόμματός τους, για να αποδομήσουν το ίδιο το κοινό μας σπίτι, για να αρνηθούν την ιδιότητα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, για να συνταχθούν ουσιαστικά με τις κορώνες – που θα ήταν τουλάχιστον γραφικές αν μέσα στο φαύλο κύκλο δεν απέβαιναν επιζήμιες – για τον παρακμιακό, αριστερίστικο, νεοσταλινικό ΣΥΡΙΖΑ!
Ας μας υποδείξουν λοιπόν οι σύντροφοι/σσες της κοινοβουλευτικής ομάδας τουλάχιστον όσες/οι μπορούν και θέλουν να διαφοροποιηθούν πώς αντιμετωπίζεται αυτή η κατάσταση. Πόση υπομονή, πότε να δοθεί και ποια να είναι η απάντηση;
Οι 23 έδωσαν τη δική τους εκδοχή. Έτσι σκέφτηκαν (κι όπως φαίνεται σκέφτηκαν πολύ) έτσι έπραξαν. Και έπραξαν μάλλον σωστά. Και είναι πρωτοφανής η απαίτηση όλοι οι πλην Συνασπισμού στο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε τόσο μεγάλα προβλήματα να σιωπούν. Να μην δικαιούνται να ομιλούν και να παρεμβαίνουν και να αντιμετωπίζονται σαν παρείσακτοι ή μήπως σαν παρίες όταν διεκδικούν να αναλάβουν το ρόλο που οι κοινές ομόφωνες αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ορίσει.
Ας βοηθήσουν όσοι απ’ τους βουλευτές μας έχουν τη διάθεση να απαντήσουμε μαζί σε μερικά κρίσιμα ηθικοπολιτικά ερωτήματα. Δικαιούνται για παράδειγμα ν’ αποτελούν οι βουλευτές ένα ανεξάρτητο και ανεξέλεγκτο πολιτικό κέντρο; Ο σύντροφος Τάσος Κουράκης έδωσε μία πρώτη σε σωστή πιστεύουμε κατεύθυνση, απάντηση. Πόσο μακριά δικαιούνται να φθάνουν επικαλούμενοι τις προσωπικές τους ψήφους; Πώς αυτές αποκτήθηκαν, ποιος ο ρόλος των κομματικών φορέων, των κινημάτων ή και της τηλεόρασης; Και αν σίγουρα ο θαυμασμός του Πρετεντέρη και του Χατζηνικολάου καθώς και μία συνεχής τηλεοπτική παρουσία μπορούν να εξασφαλίσουν σε κάποιους προσωπικές ψήφους μπορούν να εξασφαλίσουν μήπως και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε ένα κόμμα της αριστεράς στην Ελλάδα ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο; Θα μπορούσε δηλαδή να διαθέτει σήμερα κοινοβουλευτική ομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ άρα και εκπροσώπους και επικεφαλής, αν δεν υπήρχαν αυτές οι διάσπαρτες μικρές φλογίτσες, αν δεν άναβαν τα τρεμάμενα φωτάκια των πάρκων, των καμένων δασών, των υπερασπιστών των δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης και του διεθνισμού, των φόρουμ και των πορειών ειρήνης, οι σπίθες που ανάβουν με το πείσμα κάποιων νέων ανθρώπων που κατορθώνουν να βλέπουν σωστά και να μπαίνουν στη δράση, να συντηρούν την ελπίδα ενός άλλου κόσμου και μιας άλλης αριστεράς που η συνείδησή της γεννιέται με οδύνες αλλά συλλογικά και στους δρόμους; Εκεί δηλαδή που ορισμένα από τα μέλη της Κ.Ο όλο και σπανιότερα εμφανίζονται;
Η απάντηση σε όλα αυτά οφείλει άμεσα να δοθεί απ’ τον κόσμο μας. Ο Συνασπισμός το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίδα απαραίτητη για να υπάρξει ισχυρή ενωτική προοπτική, ο κόσμος δηλαδή του Συνασπισμού, υπάρχει αυτή τη φορά πλήθος ενδείξεων πως δεν θα πέσει στην παγίδα. Δεν θ’ απεμπολήσει την ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ αντί πινακίου μιας εσωτερικής καθηλωτικής ισορροπίας τρόμου. Θα καταλάβει, καταλαβαίνει ήδη από πού προέρχεται ο πραγματικός κίνδυνος. Οι συνιστώσες, επίσης, οφείλουν να σκεφθούν σοβαρά. Ένα πολιτικό σχέδιο χρειάζεται και όχι πολλά.
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνοντας παντού το ΣΥΡΙΖΑ, περιφρουρώντας την ενότητα και μαζικότητά του θα μπορέσει να βάλει ταυτόχρονα και τα όρια. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο τις συνέπειες της κρίσης, χρειάζεται την παρουσία της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ο δικομματισμός και η κυβερνητική πολιτική χρειάζονται αντίπαλο και όχι συνομιλητή. Αυτή η ανάγκη, θέτει τα όρια.

(η αφίσα της ταινίας 23 από την Wikipedia. Δεν περιλαμβάνεται στο αρχικό άρθρο.)